شعر ملل

پرده ها را کنار نزنید!
مبادا خورشید من بتابد و
خورشید دنیا خجالت زده شود و
جهان در تاریکی غرق شود!.






شعر:

آی خوشکله!
تو هم تروریست خواهی شد،
اگر مرا با زیبایی ات بکشی!.






شعر: برهان برزنجی
ترجمه: زانا کوردستانی

اگر تو پرتوی خورشید بودی
به هیچکس نمی دادمت!
شب ها اسم تو را بر سینه ی تمام ستاره ها می نوشتم
و پیراهن نورانی تو را تنپوششان می کردم
و خودم هم در میان گرمای این عشق آب می شدم.






شعر: برهان برزنجی
ترجمه: زانا کوردستانی

نازنینم!
پیراهنی که تو به تن می پوشی،
لباس روح من است!
در بهشت هم،
همان پیراهن را به تن خواهیم کرد من و تو...






شعر: برهان برزنجی
ترجمه: زانا کوردستانی

سایه سار من است،
گیسوانت.
در سایه اش،
شادمانی هایم را پیدا می کنم...





شعر: برهان برزنجی
ترجمه: زانا کوردستانی

به ابرهایی که از وطن تو می آیند،
خوش آمد می گویم!
هرچه قدر می خواهند ببارند،
بارانش را تنپوش تنم خواهم کرد.




شعر: برهان برزنجی
ترجمه: زانا کوردستانی

ابر هم زن است!
مگر نه اینکه زمستان می شود،
درد زایمان می گیردش و
تگرگ می شود...


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

یافتمش!
نه معدن قارچ و دمەلان!
بر آورده کردم،
رویاهای شیرین کودکان را نه!
رد پایش را گرفتم،
دزد کفش نمازگزاران مسجد را نه!
بلکه قبر گم شده ی سربازی را
در آن سوی سه گوشه ی جهان!



شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

همه ی عاشقان جهان
حجله ی عشق خود را آذین بستند،
فقط من نتوانستم!
چرا که در آن زمان،
مشغول سرودن شعری برای تو بودم.


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

شهری نوین بنیان خواهم نهاد
که نه جنگ در آن جای بگیرد
و نه گرسنگی و نه غم...


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

لوله ی تفنگ ها را گلدان خواهم کرد،
خاکسترهای بجای مانده از جنگ ها را
برای کودکان سرزمینم
به جوهر تبدیل خواهم کرد،
تا در دفترهایشان مشق کنند.


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

در برگ ریزان، کودکی می گرید،
نامش زمستان است!
در یخبندان، صدای پای دختری به گوشم می رسد،
نامش بهار است!
در میان گلزارها، صدای بانویی را می شنوم،
نامش تابستان است!
در زیر تابش و گرمای شعله های آفتاب،
صدای ناله های زنی شوهر مرده را می شنوم،
نامش...

تاجی از گل است
بر سر زن کشاورز،
کلاه لبه دار...



شعر: ناصح ادیب
ترجمه ی اشعار: زانا کوردستانی

شب از ظلمت تهی می گردد
شاخه های فولاد
بازوان عابران را می خراشد
تنها دودکش های غریبه
آزاد و رها در خیابان پرسه می زنند
خیابان ها
معبر بی قراری مایند
و ستارگان بخت ما در جوی خیابان غلتان اند.

برایت،
عطر باغ وُ میوه های جنگلی را،
عشق بازیِ آستانه ی در،
شنبه های لبریز از عشق
یکشنبه های آفتابی
دوشنبه های خوش خُلق را
آرزو میکنم.

برایت،
یک فیلم با خاطرات مشترک
نوشیدن شراب با دوستانت
و یک نفر که تو را بسیار دوست دارد
آرزو می کنم...

از همه چیز تنها اندکی ماند. از پل بمباران شده ی مخروب، از تیغه های چمن، از بسته ی خالی سیگار اندکی باقی ماند. از همه چیز اندکی می ماند. اندکی از چا نه ی تو، در چانه ی دخترت باقی می ماند.


_برشی از کتاب کسی در این خانه...

من و تو با هم
در دریای عشق به شنا بودیم
تو مرا رها کردی و
به ساحل امنی رسیدی.
من هم غرق شدم!
خیرخواهان آمدند و رستگارم کردند.



شعر: لقمان لک
برگردان: زانا کوردستانی

چونکه خورشید غروب کند،
من جانشین او خواهم شد!
من و خورشید درد مشترکی داریم،
-- [بیرون راندن تاریکی از دنیا]
...
تا وقتی که تاریکی
بر روی زمین و درون آدمی باقی ست
درد من و خورشید پایان نمی یابد...



شعر: نەبەز گوران
برگردان: زانا کوردستانی

گویی دیگر باران هم
یاری گر رویاهایمان نیست!
زمانی ست بسیار که نمی بارد،
و هرکس قطره ای آب می بیند،
به شادی فریاد برمی آورد:
-- باران!



شاعر: شاده علی
ترجمه: زانا کوردستانی

او در قلبم است!
دیگر، کجا دنبالش بگردم؟
...
تمام خیابان های شهر را دنبالش گشتم،
همگی به قلبم منتهی شدند.



شاعر: شاده علی
ترجمه: زانا کوردستانی

من می خواهم هوای شهرم را پر از عطر گل کنم
می خواهم ابتدا تو را یک گل بشناسانم و
بعد از عطر و بوی گل برای اطرافیانم تعریف کنم و
آنگاه آنها هم با گل آشنا کنم.
...
من می خواهم شهرم را به باغی تبدیل کنم
پر از...

روشنایی از روی پلک هایت پایین آمده
و بر دست هایت جلوس کرده

شب هم سیاه چادری ست متروک
که عشق تو آن را آباد کرده

و من، دستانم را برای گرفتن تابش ماه راهی کرده ام
شب را می بویم
گیسوی گلی پژمرده و پژمان را می بویم
که...

خیلی تنهایم، غمگینم

به واقع آن گونه که به چشم می آیم، نیستم

در تاریکی ها گم گشته ام

به دنبال نورم، در پیِ امید

از مدت ها پیش

هر چقدر می گردم

درونِ چاه های تاریک بیشتر غرق می شوم

کسی صدای فریادم را نمی شنود

آن که می...

از میهمانانِ زمستانیِ این کره ی خاکی بودیم و انتظار کشیدیم...

در پاییز برگ های پوشاننده ی شرم مان را

متقابلن زمین ریختیم

و زمستان برهنه وار گذشت

تا پاییز آینده، باید بپوشانیم شان

برگ ها به جای شان باز نمی گردند

زخم ها بسته نمی شوند

همه چیز باز...