شعر ملل

اشک زیباست!!!
اما تا زیباترین هایت را نگیرد،
خودی نشان نمی دهد.


شعر: تافگه صابر
ترجمه : زانا کوردستانی

در کتابخانەی زندگی
دنبال دو کتاب گشتم
اول: کتاب دوستی بی منت.
دوم: عشق بدون خیانت.
به من گفتند:
در قسمت کتاب های تخیلی دنبالشان بگرد!.



شعر: تافگه صابر
ترجمه : زانا کوردستانی

شب های کوتاه،
به یادم می آورند راهی تاریک را،
کرم های شبتاب کجایند؟






شعر: رزگار جباری
برگردان: زانا کوردستانی

آگاه باش،
هر چه در طول زمان
بالا و بالاتر می روی،
در دیده ی مردمان کوچک تر جلوه می کنی!



شعر: رزگار جباری
گردآودی، نگارش و برگردان اشعار:
زانا کوردستانی

[جنگ]
هرگاه که جنگ به سرزمینی پای بگذارد،
سربازها، ماهی می شوند!
گرفتار بر سر قلاب ها!
خانه ها، موزه می شوند
پر از تندیس
باغچه ها، گورهای جمعی و
پرندگان عاشق!
و رنگ چشم های جویبار
از آبی به شرابی مبدل می شود،
شراب ریخته بر خاک!
سرنوشت آدمی...

از پروانه عشق می آموزیم،
از مورچه، تلاش و کاوش و
از طاووس، زیبایی و شکوه را...
از لاک پشت، طول عمر و
از سگ، وفا،
تیزبینی و بلندپروازی را هم از عقاب!
...
انسان!
آی آدمی!
ای اشرف مخلوقات خدا!
پس چه چیزی از تو بیاموزیم؟!



شعر: بندی علی...

زمستان عجوزه ای ست
پر چین و چروک و
با لبخندی در دهانی دندان ریخته!


شاعر: توروالد برتلسن
ترجمه:زانا کوردستانی

پاییز زنی ست
عینکی،
با موهایی کوتاه.


شاعر: توروالد برتلسن
ترجمه:زانا کوردستانی

تابستان دلبری ست
با گیسوان بلند خرمایی
و چشمانی آتشین.


شاعر: توروالد برتلسن
ترجمه:زانا کوردستانی

بهار دخترکی ست،
با چشمانی آبی و
گونه هایی سرخ.


شاعر: توروالد برتلسن
ترجمه: زانا کوردستانی

هر انسانی که
نمی توانم دوستش بدارم
سرچشمه ی اندوهی ست ژرف
برای من

هرانسانی که روزی دوستش داشته ام
و دیگر نمی توانمش دوست بدارم
گامی ست به سوی مرگ
برای من

آن روز که دیگر نتوانم کسی را دوست بدارم
خواهم مرد

آی شمایان
که می دانید شایسته...

حتی پرندگان نیز،
یکدگر را یاری می رسانند
بیا نزدیک تر
نزدیک تر
یاری ام کن تا بوسه ات را برچینم

و عشق، دوست داشتن کسی نیست که نزد توست
گاها منتظر ماندن برای کسی است
که نخواهد آمد.

_جان یوجل
_برگردان: فاطمه جعفری

اگر نفت خیلی ارزان است
چرا در تاریکی نشسته ایم
اگر خیلی گرانبهاست
چرا لقمه ای برای خوردن نمی یابیم؟!


_احمد مطر
ترجمه: سیدمهدی حسینی نژاد

من اگر مرده بودم
او
شاید می گریست
اما
او اگر گریه می کرد
من حتماً می مردم

از خوشبختی و دردی که تو به من دادی،
چیز کمی باقی مانده است:
آنچه باقی مانده است،
لذت اندوهگین بودن است.

من و تو چون دو کوه
دور از هم
جدا از هم
نه توانِ حرکتی، نه امیدِ دیداری
آرزویم اما این است که
عشقِ خود را با ستاره های نیم شبان
به سویم بفرستی

آنا آخماتووا

زمانی که تو را می بوسم
اناری از حسادت پوست می تَرکاند
گُلی از شوق آفتاب شکوفا می شود
ابری آسمان را می پوشاند
همه ی این ها
برای رسیدن دو عاشق ست
زیر یک سقفِ پُر از مهربانی...



شعر: سولین عبدالله
ترجمه: زانا کوردستانی

دوستت دارم..
آبادیِ کوچکی ست،
آرام گرفته به آن همهٔ غم هایم...

فاروق جویدة
ترجمه ی حسن بالدی

قدمم
مسافت را
در کوچه ها لگدمال می کند
جهنمِ درونم را
اما
چاره چیست؟

خیال می کنی از پا درمی آیم؟
چه باک!
ببین
آرامم
آرام تر از نبض یک مرده!

ما، بچه های این دوره وزمانه ایم،
این زمانه ی سیاسی.
تمامِ طولِ روز، تمامِ طولِ شب،
همه ی موضوع ها و حرف ها – چه مالِ تو باشند، چه ما، چه آن ها –
همه، موضوع های سیاسی اند.
چه دوست داشته باشی، چه نداشته باشی،
ژن هایت، سابقه...

هر صبحی که صدای تو در آن طلوع نکند
شبی تبعیدی و اندوهناک است
که هفته در آن
هفت قرن می شود

تو فقط باد و باران هشتمِ ماه مارس نیستی
تو ای دل انگیزِ شب های تابستانی
گیسوان شب های پاییزی
تو ای سوز بوران عشق
تو نباشی
چه کسی باشد؟!
زن، زن، زن، زن
تو زندگی هستی...