شعر کوتاه

بالاتر از سیاهی؟
--رنگی هست!!!
شب های من...




زانا کوردستانی

زمستان بر وجودم باریده،
گویی کوهستانی برف گیرم،
--دور از آفتاب وجودت.


زانا کوردستانی

بی کَس و کارم اما؛
به مهمانی گنجشک ها،
--دعوتم!








لیلا طیبی (رها)

گاهی صدایم کن،
خیلی وقت است غبارآلود شده ام؛
میان کتاب های دست نخورده ات...








لیلا طیبی (رها)

شعرهای بسیاری،
فشرده و چروک-
در گلوی من ست!
***
دلتنگتم!





لیلا طیبی (رها)

سنجاقکِ بازیگوش،
تصویرِ ماه را
مخدوش کرد...
***
برکه،،،
از خشم لرزید!



لیلا طیبی (رها)

شب، ستاره ها می درخشند،
اما چشم های تو
--دیدنی ست!.



رها فلاحی

مداد رنگی هایم،
رنگ به رنگ
می کشم بر کاغذ...
مداد سیاه می خندد!
آه،،،
دنیا به اندازه کافی سیاه ست،
-- از تو بیزارم...


رها فلاحی

دستم به غزل نمی رود بعد از تو
دل سمت زُحَل نمی رود بعد از تو
بوی نجسی می دهد آغوش همه
دیگر به بغل نمی رود بعد از تو

بابک سویدا

می خواستم به سربازها بگویم
نامه ی معشوقه هایشان را اگر
بلند بلند بخوانند
جنگ تمام می شود... .

بگذار ستاره ها تشنه بمانند

بگذار آفتاب گرسنه بتابد

تو از نَم گیسویت

عطش را در من

کی فرو می نشانی؟

ای افطار روزهای بلند خرداد و تیر

در رمضان های آمده و نیامده
علیرضا مرادی

در انزوای تن، شیری زندگی می کند
که سالیان دور
اُبهت ش را به چشمانِ آهویی گریزان
باخته است

رویای تو را
هر صبح
می سپارم دست قاصدک های عاشق
ای زیبای من
که نامت
زیباترین واژه دفتر شعرم شد
و نگاهم
چون
آفتاب گردانی
می گردد در پی نگاه تو

-بادصبا

من،،،
آفتابگردانم!
وقتی خورشید من نباشد
دل به هیچ چراغ هرزه ای نمی بندم!



-لیلا طیبی (رها)

آه،،،
ای سببِ دلتنگی های من
کاش، از قاب عکس
--بیرون می زدی!



-لیلا طیبی (رها)

تو بگو ماه کجاست؟ تو مرا خانه ببر….. دل من نابیناست.
تو بگو آه چه طعمی دارد؟ تو بگو ابر چرا می بارد؟
باد در گوش درخت،چه آوازی می خواند؟
سرو شیراز چرا آزاد است؟
بر لب خار چرا فریاد است؟
این چه شهری است؟همان جابلقاست
ما کجا گمشده ایم؟...

بین ساختن نیمکت وُ،
هیزم،،،
سردرگم مانده ست نجار
***
درختِ خشکیده
از عشق
چه می فهمد؟!




-زانا کوردستانی

بوی دسته ی تبر می داد،
--{در ذهنش}
نهالی که باغبان کاشت!




-زانا کوردستانی

ماه را،،،
درون باغچه
--چال کردم!
فردا بر درخت خرمالو
صدها فانوسِ گس،
--آویزان بود!




-زانا کوردستانی

امشب و هر شب،
دو، سه بار دوستت دارم هایم را مرور کن
نیازی به دیازپام نیست...
...
حالا؛
آرام به خواب!




-زانا کوردستانی

قصه ی عشق چشمانت
غصه ی پر رمز و راز خاطرات ست
و هزار و یک شبی
که قصه ی تنهایی ام شد

لب به لب می شوم
بر لب فنجانی که از لبت
بوسه ای گرفت
آن هنگام که لب بسته بودم
به سکوتی پر فریاد
تا رسوا نشود
آن دل که سال ها
زد نقشی خیالی بر لبت
بی آنکه ذره ای
لمسش کرده باشی

چشم درویش بکن، موقع صحبت با من

من دلم خواسته شاید به شما زل بزنم

[حلبچه]
اکنون من،
نمی دانم، یا تنها چیزی که می دانم همین است که
نیمی از من همراه شما غرق شد و
نیمه ی دیگرم
در گوری دسته جمعی دفن...
دیگر چیزی برایم باقی نمانده
جز یک عدم و نیستی ابدی و
حسرتی پر از تنهایی و
عکسی سیاه و...