شعر کوتاه

عزرائیل،
موعد مرگ کسی را نمی گوید،
وگرنه به من می گفت:
زمان فراموش کردن تو
در زندگی و جان و مال و حال من
مرگم ساعت چند است؟!



شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

کفشی در دهانت باشد، بهتر است
تا اینکه زبانی باشد که با آن دروغ بگوئی.


شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

راحت می توانم فراموشت کنم
اما نیاز هم دارم که
چیزی بزرگ تر از دنیا داشته باشم
تا بتوانم درد دوری تو را در آن جای بدهم


شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

باید پیشم برگردی،
وسعت نبودنت، همچون چشم حریص مردم است،
به هیچ چیز پر نمی شود!




شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

دلم لذت عاشقی های گذشتگان را نخواهد چشید
کاش مثل پدربزرگم بودم برایت،
که یک تار سپید موی مادربزرگم،
نصفی از موهای سرش را چون برف سپید کرد!




شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

بی باک نیستم،
اما اگر کسی آرزوی رفتن از زندگی مرا داشته باشد
تمام دیوارها را برایش پل عبور می کنم.




شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

قسم خوردم که جلوی رفتنت را بگیرم،
سوگندم با نخستین قدمی که برای رفتن برداشتی، شکست،
پس از شکستن دلم.



شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

خودش را خوب جا می کرد
و بی آنکه کار بچگانه ای از ما سر بزند،
همدیگر را ترک کردیم!
او مرا به تنهایی سپرد و
خودش هم به آغوش نامحرم رفت
او مرا تنها نگذاشت که نابود شوم،
بلکه خودش میل به تنوع و رفتن داشت،
میل به زود...

من حوصله ی هشت ساعت کار کردن
برای بهتر شدن گذران زندگی ام
و یافتن راهی برای ثروتمند شدن
و بدو بدو کردن را ندارم،
همین قدر می دانم
تو در زندگی ام باشی،
زندگی ام از همه کس بهتر خواهد بود!





شعر:تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

اینجا اگر بخواهی خودت باشی و برای خودت زندگی کنی،
اکثر مردم مانند برادران یوسف خواهند شد!
اگر دستشان بیفتی،
چاه برایت خواهند کند!




شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

هیچ از گذشته ام ناراحت نیستم،
آن کشتی میان دریا گم شد
اگر که خوب بود مرا به ساحل می رساند.



شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

خوب که با خودم فکر می کنم
تو که نارحتی، من هم نارحتم،
تو که غمگینی، من هم غمگینم،
تو که می خندی، من هم می خندم،
ما این همه با هم تفاهم داریم،
می گویم بگو که یکی شویم و خودم عاشقت بشوم!



شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

پروازِ پرستوها زیباست!
اما،،،
دلم، پیش کبوتری است؛
که روی دیوار کِز کرده بود!



لیلا طیبی (رها)

بی تو،
نسیمی حتا--
به گیسوانِ باغ دست نمی کشد!



لیلا طیبی (رها)

به تشنگی ی بهار
دلخوش نباش!
...
تا به باران فکر کنی؛
پاییز از راه رسیده ست!






لیلا طیبی (رها)

می گویند:
(به هر کجا که روی آسمان...)
نه!
پس چرا؛
آسمان تو آبی ست و،
آسمانِ من ابری ؟!

-لیلا طیبی (رها)

اگرچه؛
کوله باری از دلتنگی-
به دوش دارم؛
اما هرگز
به جاده ی خیالت
سر نخواهم زد!




لیلا طیبی (رها)

فانوس،،،
کنج انبارِ تنهایی فرسود..
(در تبعیدی ناخواسته)
***
با آغاز حاکمیتِ شب تاب!


-لیلا طیبی (رها)

آی هجاهای خفته در گلو
برای که!
چه وقت؟
شعر می شوید...





زانا کوردستانی

جز خیالت
چیست تسلی این دل
غربت رفته؟!




زانا کوردستانی

شاعر نمی میرد
بال می گشاید
پرنده می شود
و فراموش می کند راه زمین را



زانا کوردستانی

خاطرات کودکی ام را
پهن می کنم
در ایوان تنهایی

-بادصبا

برف که میبارد،دلم دوباره تنگ می شود
دلم یک مرد قد بلند میخواهد
با دستهایی بزرگ
و جیب هایی که جاداشت برای دستهای منم
دلم یک جاده ی برفی میخواهد ،
تو را که دروغ میگویی هنوز !
ومن که حس می کنم خوشبختم !!
دلم دروغ میخواهد ، دروغ...

جاده ها پاییزند
و هر اندازه که عاشق باشی،
مهر هم میگذرد ...

لحظه ها باران است،
جاده هایی که پر از تنهاییست
و خدایی که یقین دارم هست ...