پاییز غمگین شد روزها کوتاهی کردند
مرا ارام و بی سروصدا دوست داشته باش تصدقت گردم روزهای غمگین در راه است مبادا برسد روزی که عطرم از حوالی اغوشت پر بکشد اندکی ازمرا پس انداز کن در سمت چپِ سینه ات برای روزِ مبادا
خیره می شوم به اتاق ته راهرو بغض کمین کرده گلویم را می چسبد... آن اتاق بایگانی خاطرات ماست عطرت پیراهن چهارخانه مردانه ات و حتی موهایت که جا مانده روی شانه من آن ها را تا ابد نگه خواهم داشت ، آن ها نماد عشقند...
چه کنیم دیگر جز انتظار... این انتظار لعنتی آدم هارا پیر می کند، این را امروز فهمیدم وقتی مقابل آیینه اتاقم ایستادم ، چند تار موی سفید میان لشگری از موهای مواجم دیده می شد...
مُرد دلم اما رفتنت را باور نکرد
غبار جدایی گرفته است این عشق را بیا دستانم را بگیر باید عشق تکانی کنیم...
پنجشنبه ها بوی دلتنگی دارد غم دوری مسافران بهشتی...
امشب در آسمان ماه نمی تابد و آبشار گیسوانت را کسی نمی بافد امشب دست نوازشی تو را نمی نوازد و هیچ سازی برای خواب تو لالایی نمی سازد امشب سهم دستانم ازتو فقط تنهاییست
«گل های اشک» دیروز پدر گل های اشک را برایم چید و آورد پدر غمگین بود و می خندید گل ها غمگین بودند و شکفته سرشان را به پایین خم کرده بودند و پنهانی میان معصومیت نارنجی گلبرگ های خود اشک می ریختند. من ریشه در خاکم، اشک می...
غصه گر هست بگو تا باشد من هنوز می خندم... 《بی خیالِ من و این مردم و هی زخم زبان می خندم》 گریه دارم ولی باز ببین می خندم من خدایی دارم ... که در این مهلکه ی دردآشوب سَرِ هر زخم دلم می گرید زهراغفران
چقدر دلتنگ حضورت هستم! کاش تصویرت، نفس میکشید
نبودنت درد دارد و من در نبودت دردمندترین عاشق زمانه ام که پاییز را بی حضورت سوگوارم و به اندازه تمام عمر شیرینی طرح لبخندت را کم دارم آقای بابا پانزده سال از پرواز تو می گذرد و من هنوز شکسته بال آواره زمینی هستم که از خاطره هایت سرشار...
پروانه ها ابتدای آفرینش اند اینو قلبم می گه. تو که می خندی، هزار هزار شاپرک خندون رها میشن تو چشام. بوی رازقی موهات رو میدن. بوی دشت هویج. کوه دماوند. جزیره ی قشم. جنگل های ساکت چمستان..... تو که راه می ری، هزار هزار شاپرک از طره ی موهات...
تو غمگین ترین زنِ جهان بودی ! این را از لبخندهای بی شمارت فهمیدم ....
و خدا گفت؛ سلام ای اهل زمین چه کسی غمگین است؟ چه غمی در سینه؟ چه کسی در بیشه ی تنهایی خود میرنجد؟ من به آغوش خدا محتاجم... نفسی بوسه زنم تا که دراین ریشه ی غم ریشه کند.... باشد که تو را مهر بورزد از عشق.... تو به آغوش...
" تقدیم به خانواده شاعر خوب گیلان،زنده یاد سیامک یحیی زاده و خانواده داغدار راحت طلب" ا پائیز للایی جا بهار اگه واخوابا بو تی سرخه گول،تی چومه ور سیایی امرا قابا بو اگه اوپیچسه بشو،بشو تا آسمانه تان تی خون بخورده دیله مئن،واسوخته خون،الابا بو اگه اوخوس اوخوفته...
و پنج شنبه می آید که یادمان بیاورد کسی بود که فکرش را نمیکردیم یک روز نباشد
خوشا نابینایی! او که نیست
از تو چه پنهان گاهی به او فکر می کنم و مثل کودکی که با سبدی بزرگ ستاره ها را می چیند غمگین می شوم نمی دانم چه کسی به من گفته بود که ماه درون حوض زندانی نیست یا خورشید کارش این نیست اینهمه از کوه بالا بیایید که...
من غمگینم. من کسی نیستم که خیال می کنید. من آن زن قوی شکست ناپذیر نیستم. من مدافع حقوق زنان نیستم. من منجی کسی نیستم. من مردستیز نیستم. من عصبانی نیستم. من یک زن عادی ام. با زخم های عادی. با آرزوهایی شبیه آرزوهای شما. من هم قدر شما خسته...
من تنها ترین مرد دنیا را میشناسم! همین همسایه ی روبرویی، سی سالی میشود که با کلید در را باز میکند ...
تا دنیا دنیاست صورت خندانت را فراموش نخواهم کرد با اینکه این روزها ذهنم مدام درگیرِ اتفاقات ناجورِی است که گاهی حتی خودم را فراموش میکنم اما مگر میشود صدایِ مهربانی هایت از سرم برود؟! آرام بخواب.... خوب میدانم تولدت را فرشته ها برایت جشن میگیرند... آن لحظه که یکی...
. بعد از تو شبانه روز طولانی شد این شهر پر از درد و پریشانی شد از خاطره ات قلب مرا بغض گرفت هر روز غروب ِخانه بارانی شد الناز اسفندفرد
امان از این " پنج شنبه ها" انگار کسی یا حسی کُشنده، دلت را از سینه ات میدَرَد و به بی رحم تری شکل ممکن چنگ میزند! انگار که در دلت رخت می شویند و با خشونت تمام می فشارند طوری که از گوشه گوشه ی دلت خون آبه یی...
