باران می بارد تو کجایی آخر ... مگر آن روز ندادی دل ما را سوگند به همین بارش باران که شود شاهد ما نرویم هیچ کجا از سر دعوا تو کجایی اخر ... باران می بارد همه دکلمه ها را خودش می خواند تو کجایی آخر ... باران ... دلش...
امروز یک نفر برایم اشتباهی مَسیجی فرستاد کجایی؟ با چشمانی از حدقه زده بیرون، دلم هُری فرو ریخت ... مدت ها بود منتظر شنیدن همین یک کلمه بودم چه فرقی می کند کجای دنیا تنها نشسته باشی مهم این است که یک نفر هست که کجا بودن تو برایش مهم...
به دل... دیوانگی دارم! به سر ، غوغای صد طوفان کجایی؟! چاره ی کارم... تویی حاجت هر لحظه دُعای ِ ناب ِ هر روزم
امروز یک نفر برایم اشتباهی فرستاد: "کجایی ؟!" دلم هری فرو ریخت، مدتها بود منتظر شنیدن همین یک کلمه بودم! چه فرقی می کند کجای دنیا نشسته باشی؟! مهم این است که یک نفر هست که کجا بودن تو برایش مهم است! شاید آن یک نفر رویش نشود بگوید دلم...
_الو؟ _جانم! _کجایی؟ دیر کردی یا نمی آیی؟ _رسیدم،واحد چندم؟ _بیا! بالای بالایی رسیدم خسته روی مبل... :"کولر را بزن لطفا!" جلوی بادِ کولر موی تو زد سر به رسوایی سپس عطر تنت پیچید، من را هم هوا برداشت که در تنهاییت امشب کنم آغوش پیمایی دلم از استرس مثل...
کاش واسه دردای روحی ام قرص و دارو بود؛میخوردی و دردش آروم میشد.. میخوردی و مثلا فراموش میکردی که عطرش چه بویی میده یا آغوشش چه مزه ایه. اما چه میشه کرد وقتی تنها مسکنِ این روحِ دردمند تویی و توهم که خیلی وقته اینجا نیستی... راستی! کجایی؟
با آنکه زِ ما هیچ زمان یاد نکردی ای آنکه نرفتی دمی از یاد کجایی
من و غزلهای گلدارم ؛ اسفند و شور بهارانش کجایی که ببینی ؟ . . .
شیرین لبِ من! فصلِ رطب شد، تو کجایی؟ خود را برسان، شب شد و شب شد، تو کجایی؟
ای آنکه مرا بُرده ای از یاد ، کجایی؟ بیگانه شدی ، دست مریزاد ، کجایی؟
اکنون کجایی ای نیمه ی من ای زیباترین بهانه ی هرشبانه روز من ای عاشقانه ترین آهنگ طنین قلب من اکنون کجایی که در من مثل نور و سایه ساکت و گرم در جریانی.
پدرم ای عزیزتر از جانم کجایی...؟! امروز روز توست
پس کجایی؟ صبح ها مسیر ثابتی دارم و اگر عجله نداشته باشم آنقدر در ایستگاه منتظر می مانم تا تاکسی مورد علاقه ام برسد. در واقع راننده این تاکسی را دوست دارم. راننده پیر و درشت هیکلی با دست های قوی و آفتاب سوخته و چشم های مشکی رنگ است...
برف بارید به این شهر کجایی بی من؟ کاش سردت نشود... دل نگرانم، برگرد.
دانم که مرا بی خبری می کشد آخر دیوانه شدم خانه ات آباد ، کجایی ؟
غربت آن نیست که ندانند کجایی و بگیرند سراغت، غربت آن است که بدانند کجایی و نگیرند سراغ...
با آنکه زِ ما هیچ زمان یاد نکردی ای آنکه نرفتی دمی از یاد، کجایی ؟
گره افتاده به کارم کجایی ؟ تو و اون چشمات مشکل گشایین
دلتنگم و باید سراغت را بگیرم ایکاش میگفتی همین حالا کجایی...
