من همین یک نفرم، در دلم امّا انگار صدنفر مثلِ من از رفتنِ تو غمگینند..!
دو فصل است تقویم دلتنگی ام خزانی که هست و بهاری که نیست
بعد تو، هی چای خوردم، صبر کردم، چای خوردم...
دلتنگی می شود بغض و در نهایت دریاچه نمکی که بر چهره ات روان می شود
دوری ات ، دوری یک شاه ز یک مملکت است غم دلتنگی شب های رضا خان ، سلام
پنجره ی دلتنگی من همیشه به سوی نبودنت باز است!
نمی دانستم تاوان دیدن آن چشم های شبرنگ یک عمر دلتنگی است
تو نیستی و زندگی انگار تعطیل است تو نیستی و ساعت این شهر خوابیده....
شب من ،ظهرها،به وقت دلتنگیست!
هوای پنجشنبه ها همیشه آلوده جای خالی خیلی هاست...
من به اندازه ی پروانه شدن دلتنگم...
بخیر می شود این صبح های دلتنگی ببین که روشنم از یادِ خوبِ لبخندت
جمعه،دلتنگی های تمام روزها را یک جا باهات تسویه میکنه... جمعه آبستن تمام دلتنگی هاست
دلتنگی زبون نفهم ترین حسه... حالا هی تو براش منطق بیار...
کس نداند که در این تنگ غروب دلتنگی و غم چه غوغا دارد
چه غریب است دلتنگی! با خودت فکر می کنی: دارم میمیرم اما نمیمیری.
میخواستم/دلتنگی جاده را/ تا ابد/ قدم بزنم/ حیف/ کفشهایم را/ بخواب/ پوشیدهام
دلتنگی یعنی... اذان به افق چشم هایت
امروز جمعه نیست، ولی با نبودنت مانند عصر جمعهٔ تهران دلم گرفت...
می آیی و برای تو می گویم آخرش با من عزیز، بی تو چه کردند جمعه ها...
نمی دانستم تاوان دیدن آن چَشم های شب رنگت یک عمر دلتنگی است . .
تمام شد جمعه تا دلتنگی بعدی خداحافظ....
جمعه یعنی که نباشی و دلم تنگ نگاهت باشد جمعه یعنی بدنم در تب آغوش خیالت باشد
خبرت هست که دلتنگی و تنهایی و بغض آنقَدَر هست که یادم نکنی میمیرم؟
