در بندِ عشقت اسیرم ببین چه سان ژرفای احساسم با تکرارِ محبّت ترجیع بندِ مِهر می سراید! شاعر: زهرا حکیمی بافقی کتاب: گل های سپید دشت احساس
پدرم گاه صدا میزندم شعر سپید! بس که آشفته و رنجور و به هم ریخته ام
پر کارترین شاعر جهان... شب است! با آن همه شعر سپید کوتاه
مانده ام چگونه تو را فراموش کنم تو با همه چیز من آمیخته ای
من شاهدِ نابودىِ دنیاى منم باید بروم دست به کارى بزنم ...
بهشت را دوبار دیدم یک بار در چشمانت یک بار در لبخندت
مرا زیستن بی تو، نامی ندارد مگر مرگ من زندگی نام گیرد
آرام بگویم دوستت دارم تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟
بوی زلف او حواسم را پریشان کرد و رفت........
کدام خانه ؟ کدام آشیانه ؟ صد افسوس بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست
موسی عصایش محمد کتابش و تو چشمانت
اسراف کرده ایم خودمان را به پای عشق چون کودکی که در پی یک توپ پاره بود
تمام دارایی من دلی ست که احرام بسته و قصد طواف نگاه تو را کرده
چشمم ز غمت نمیبرد خواب
آغوش تو آرام ترین جای زمین است
چسبیده ام به تو بسان انسان به گناهش هرگز ترکت نمی کنم
هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه ای اما دل بشکسته ام ، نشکست پیمان تو را
بی تو تاریک نشستم تو چراغ که شدی ؟!
از همه سو به تو محدودم
و کسی که تورا دیده باشد پاییز های سختی خواهد داشت
ای قلب امیدی به رسیدن که نمانده بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم
اهل اویم مرا میل دگر نیست بگویم
میل من سوی شما قصد توسل دارد
این که مداوم سرد و گرمش میکنی لیوان چای صبحانه ات نیست که دل من است میشکند
