متن زهرا حکیمی بافقی

bzahakimi@

فضای جمعه وُ، دل، منتظر شد؛

گُل و، هر جوششِ گِل، منتظر شد؛

میانِ راه‌های عشق و احساس،

دلم، منزل به منزل، منتظر شد!

bzahakimi@

💐گل ناز! عطرِ احساسم شدی باز

☘صفای زندگی واسم شدی باز

💐میونِ این‌همه، گل‌های زیبا

☘تو با بوی خوشت، یاسم شدی باز

bzahakimi@

درونِ سینه حسّی، ناب دارم
دلی، سرگشته و، بی‌تاب دارم
به رویای رسیدن، تا گلِ عشق
دمادم، دیده‌ای، بی‌خواب دارم

🍃🌸🍃

@bzahakimi

حواست باشد ای دل! یارِ خوشرو،

گهی هم می‌شود، بسیار، بدخو؛

اگر روزی شود، «احساسِ تو»، کم،

سرت را، زیرِ آبی می‌کند، او...

🥀🐝

@bzahakimi

گلم! جز «تو»، نمی‌خواهم سری را؛

نمی‌خواهم، به جز «تو»، دلبری را؛

نباشد، حسّ من، مانندِ زنبور؛

که بعد از «تو»، بجوید، دیگری را...

🍃🌸🍃

@bzahakimi

وفادار است، قلبِ سر به زیرم

به جز «تو»، از کسی، حسّی نگیرم

گزیدی بر دلِ من، دیگری را

ولی بنگر؛ که در دامت، اسیرم

🍃🌸🍃
@bzahakimi

نمی‌خواهد، که تکراری شود دل

اسیرِ ذلّت و، خواری شود دل

اگر حسّی به من، دیگر نداری

بگو؛ تا در پیِ یاری شود دل

🍃🌸🍃

@bzahakimi

شده کارِ دل از: «احساس»، گفتن

به مژگان، گوهری، از مِهر، سُفتن

روان شد هر زمان، باغِ وجودم

به دنبالِ گلِ از نو شکفتن

🍃🌸🍃

@bzahakimi

در آشوبِ دلم، شوری به پا شد

که سهمِ سینه‌ام، درد و، بلا شد

دگر، قصّه، نمی‌خواهم ببافم

از احساسی؛ که از سینه، جدا شد

🍃🌸🍃

@bzahakimi

نخواندی هرگز این دل‌واژه‌ها را

سخن‌های پر از: مهر و، وفا را

وَ حالا، حسّ من، آشفته گشته

نمی‌خواهم دگر، عشق و، صفا را

🍃🌸🍃

@bzahakimi

نوشتم با دلم، گل‌واژه‌ها را

نخواندی؛ شد دلم، درگیرِ غم‌ها

وَ احساسِ عجیبی، در من افتاد

که ویرانه، شد از آن، دشتِ رویا

🍃🌸🍃

@bzahakimi

نهانِ جان، شده، قاموسِ احساس

بخوان آن را کمی، با قلبِ حسّاس

پسندیدی، اگر، گل‌واژه‌ای را

از آن، شادی نما؛ چون دشتِ ریواس!*

*پ.ن:
خاصیتِ ریواس، فرح‌بخشی است.

bzahakimi@

بستری، از مِهر می‌خواهد دلم

تا فراموشش شود شب‌های هِجر

آسان به تو دل دادم و نشناخت دلت

قدرِ دلکم را؛ چه بگوید به تو دل؟

💔

@bzahakimi

کند قلبم، زِ غم‌های گران ایست

نمی‌پرسی؛ که دردت، آخر از چیست؟

اقلّا، با گلِ احساسِ قلبم

نکن بازی؛ دلم بازیچه‌ات نیست

ای بیکرانه‌ی رحمت و عطوفت!
در همهمه‌ی هجوم یاس؛
در ازدحام دلتنگی،
تنها دریای یاد تو می‌تواند،
اقیانوس ناآرام وجود مرا،
آرام بنماید!

پروردگارا!
ایمانی عطاکن؛
تا در ناملایمات روزگار،
تو را فراموش نکنم؛
و دریای متلاطم و ناآرام دلم،
در ساحل امن یادت،
به آرامش برسد!

تو مغناطیس احساسی؛ دمادم

دلم را می‌کنی جذبِ صفایت

پیمانِ دلم؛
تنها،
با عشقِ تو شد محکم؛
هان!
ریزشِ احساست،
بر جان برسان؛
هر شب!

عشق بود و، یک جهان آواز و راز
عشق بود و، نغمه‌های جان، به ساز
با گُلِ رخسار ماهش، هرنفس
داشت این پروانه‌ی قلبم، نیاز

لحظه‌ها، سرشارِ امواجِ نشاط
سهمِ احساسم نبُد، سوز و، گداز
یک شب امّا، طی شد آن، دنیای شاد
پرکشید از باغِ جان، چشمانِ ناز

آن نگاری که: به جانم رخنه داشت
رفت و من را با غمش، تنها گذاشت
رفت و خندید او بر این جانِ نزار
ای دریغ از رحم بر، احوالِ زار

گفتمش رحمی کن او، خندید و رفت
گفت دل، رازِ مگو... خندید و رفت
مویه کردم، مو به مو؛ خندید و رفت
لحظه لحظه؛ کو به کو، خندید و رفت
حسّ من، می‌گفت: «او»... خندید و رفت
چشمِ من، در جستجو... خندید و رفت

در دلم، حالِ بدی، جوشید و رفت
بهرِ گریان کردنم، کوشید و رفت