پرورش می یابد از قلبِ گلستان، بوی ناب/ می کند رفعِ صداع از جان، نمِ پاکِ گلاب/ نیست هرگز باعثِ دردِ سری، فرزندِ نیک/ سرفِرازی می دمد، از کوششِ دل بندِ نیک/ شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)
ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک/ شاخه هایش سر به افلاک ست و پُرمیوه ست و پاک/ گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان/ هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان/ شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)
می توان برداشت کرد از آیه های حق، چنین:/ از تباری پاک می مانَد صفا روی زمین/ همچنین لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک/ آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک/ شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک مثنوی تمثیلی)
دوست دارم چون ستاره ای سرگردان به چال گونه ات سقوط کنم و به هیچ گونه ای در این جهان باز نگردم مرا به خاطرت بسپار بدون خاک و گلایول و نگذار هیچ حادثه ای نبش خاطرت کند این شعر ها مرا چهار پاره به میخ می کشند و در...
