متن تک بیت

رفته ای برگرد جانم ای تمام باورم
دلخوشم با یادت اما در کنارت بهترم

ز طاعت جامه ای نو کن ز بهر آن جان ور نه
چو مرگ این جامه بستاند ٬ تو عریان مانی و رسوا

بگذار هر چه داری و بگذر که هیچ نیست

این پنج روزه عمر که مرگ از قفای اوست

بی عشق زیستن را ، جز نیستی چه نام است ؟

یعنی اگر نباشی ، کار دلم تمام است

ره صد ساله که قطعا به شبی نَتْوان رفت...
غمِ صد ساله ولی خوردنش هر شب سهل است!
ع.موسوی

کنار شعلهٔ آتش بیا شعله به جانم زن
که هم جانی و هم جانان وهم جانان جانانی

غرورم را بپای عشق تو دادم ولی افسوس

بدام درد و غم هایت گرفتار امدم هردم

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

زمان عاشقی بگذشت و من در حسرتم بی تو

خدا را شکر از این بابت که در هر حال خوبی تو

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

از خوشی های جهان درد و غمت ما را بس

از زیادی عطای تو کَمَت ما را بس ما

آغوش تو شده ست حدود بهشت من
شادم که با تو خورده گره سرنوشت من

چمدان بستی و از خاطره ها هم رفتی
تا بمانم من و تنهایی خاطرخواهی

برای این که حالم بهترین حال جهان باشد
کنار هفت سین تنها تو را من آرزو کرد

وقت آن شد که به گل، حکم شکفتن بدهی!

ای سرانگشت تو آغاز گل افشانی ها!

پر است ساک من از خرده ریزهای عزیز
پر است خاطرم از خاطرات یار و دیار

صد هزاران آرزو در قلب من باشد ولی
هم نوای تو شدن امید فردای من است

مشکل شرعی ندارد بوسه از لب های تو
میوه ی بیرون زده از باغ حق عابر است!

جهانی آرزو دارم ، به دور از جنگ و خونریزی

خدایا مستجابش کن ، چه دنیای غم انگیزی

گر به صد منزل فراق افتد میان ما و دوست
همچنانش در میان جان شیرین منزلست

من عشق می خواهم فقط، یک عشق معمولی
دلتنگ باشم شانه ام باشی، همین کافی ست

به پایان خزان دل بسته بودم که زمستان شد
شبیه بید خشک از بد به بدتر بود تغییرم

ساعت دل را عزیزم عاشقانه کوک کن
تا طلوع عاشقی چیزی نمانده عشق من

دارد به سفر می رود امشب چمدانم
با خاطره ای تلخ که من خالق آنم

موی سیاه و روی سفید و لبان سرخ
تلفیق این سه رنگ، دل از ما ربوده است

دل به دریا زدنی سخت دلم می خواهد

نیست دریا دلی از جنس نگاهم افسوس!

ارس آرامی