متن دلتنگی بی پایان

سکوتت
کویری ست بی پایان
که بادهای غریبش
نقش ناگفته ها را
بر رمل های زمان می نگارد
و من
مسافری بی قافله
پا در رهگذرِ
بیصدای این توفان خاموش
در جستجوی بذر واژه هایی
که هرگز نبالیدند..
کاش می شد
پشت این دیوار،
چشم شب باشم
تا کشف کنم...

شبیه گریه‌ی بی مرز و حد شدم بی‌تو
چه ساده گریه شدن را بلد شدم بی‌تو

پس از تویی که برایم خودِ خدا بودی
به زیر پای خدایان لگد شدم بی تو

که با تو فاصله ام شصت سالِ نوری شد
و از دریچه‌ی غربت رصد شدم بی‌تو

چه تلخ...

بیابان سرد،
که نفس‌هایش در گلو می‌ماند،
هوا سنگین است و بی‌صدا،
همچون دلی که در آن
هیچ‌گاه نسیمی نمی‌وزد.
پاییز به بهار نرسید،
و سردیِ زمان
در هر لحظه
گنجشک‌های دلم را از پرواز بازداشت.

برگ‌های خشکِ درخت،
در گوشه‌های این سکوتِ بی‌پایان،
روی زمین پراکنده‌اند،
همچون خاطراتِ شکسته...

وداع بی پایان"**

باران می‌بارد و پنجره‌ها گریه می‌کنند،
یادت می‌آید و قلبم زخمی می‌شود...
چطور فراموش کنم دستانی را که گرمایشان،
حتی برف‌های زمستان را آب می‌کرد؟

تو رفتی و من،
ماندم با سکوت‌های تلخ دیوارها،
با عکس‌های قدیمی که حالا فقط سایه‌اند...
سایه‌هایی از خنده‌هایی که دیگر نیست....

امروز مادر را به خاک سپردیم
حالا دیگر به طور کامل بی دفاع شده ام
هیچ کس مرا در دنیا چنان دوست نخواهد داشت.