متن رضا حدادیان

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده، بی تردید-
-ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند
رضاحدادیان

چشم زلیخا تشنه ی دیدن نمی می ماند
یعقوب، مستِ بوی پیراهن نمی ماند
رضاحدادیان

رود
می رساند به گوش دریا
پیغام کوه را.

رضاحدادیان

از هم جدا نمی شد اگر دستهای ما
پایان داستان من و تو  قشنگ بود.
رضاحدادیان

اقرار می کنم که فراز و فرودِ من
چیزی شبیه بازی الّاکلنگ بود
رضاحدادیان

راه نجات، هیچ برایم نمانده است
آن آشنا جزیره که دیدم ،نهنگ بود
رضاحدادیان

یک دم کسی به حرفِ دلِ من نکرد گوش
تنها زبان ِ مردمِ دنیا، تفنگ بود
رضاحدادیان

هرگزنداشت هیچ خریدار،سعیِ من
پاداش بی ریایی آیینه،سنگ بود
رضاحدادیان

این زندگی حکایت شهر فرنگ بود
باید قبول کرد، که نیرنگِ رنگ بود
رضا حدادیان

موج می داند
چه میگذرد
در دل دریا

رضاحدادیان

آتش می ریزد
به تن باغ
پاییز.

رضاحدادیان
شعر سپیدکوتاه

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت

فرهاد بود و تیشه ی زنگار...

باید قبول کرد که لیلا اگر نبود
مجنون به قدر یک سر سوزن جنون نداشت.
رضاحدادیان

فرهاد بود و تیشه ی زنگار بسته اش
جغرافیای هیچ کجا ،بیستون نداشت
رضاحدادیان

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت
رضاحدادیان

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت
رضاحدادیان

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت
رضاحدادیان

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از ردعبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.

رضاحدادیان
دوبیتی

نخواهد ماند
ردّپایی از تو
بیابان
قلمرو بادهاست.
رضاحدادیان
شعرکوتاه

ایستاده بر نوک پا
تا نزدیکتر شود به خورشید
کوه.

رضاحدادیان
شعرکوتاه

.
بر آینه مانده ردّ آه ِ گلسرخ
در ذهن پنجره،نگاهِ گلسرخ

ای کاش اکنون سوار ماشین زمان
بر می گشتم به ایستگاهِ گلسرخ!
رضاحدادیان
رباعی
سرقرارباران
مظروف مهم است نه ظرف 

موج ،بی تابانه سر بر صخره می کوبد،ولی
صخره، با بیتابی دریا مدارا می کند
رضاحدادیان

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از رد عبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.
رضاحدادیان
دوبیتی

درختی
در کنج خیابانم
که ریشه اش
معادله ی جدول ها را
بهم زده است
رضاحدادیان