متن رضا حدادیان

باید قبول کرد که لیلا اگر نبود
مجنون به قدر یک سر سوزن جنون نداشت.
رضاحدادیان

فرهاد بود و تیشه ی زنگار بسته اش
جغرافیای هیچ کجا ،بیستون نداشت
رضاحدادیان

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت
رضاحدادیان

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت
رضاحدادیان

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت
رضاحدادیان

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از ردعبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.

رضاحدادیان
دوبیتی

نخواهد ماند
ردّپایی از تو
بیابان
قلمرو بادهاست.
رضاحدادیان
شعرکوتاه

ایستاده بر نوک پا
تا نزدیکتر شود به خورشید
کوه.

رضاحدادیان
شعرکوتاه

.
بر آینه مانده ردّ آه ِ گلسرخ
در ذهن پنجره،نگاهِ گلسرخ

ای کاش اکنون سوار ماشین زمان
بر می گشتم به ایستگاهِ گلسرخ!
رضاحدادیان
رباعی
سرقرارباران
مظروف مهم است نه ظرف 

موج ،بی تابانه سر بر صخره می کوبد،ولی
صخره، با بیتابی دریا مدارا می کند
رضاحدادیان

اگر چه آسمانت بی نقاب است
پر از رد عبور آفتاب است

به هرجا چشم می چرخانی،اما
سراب اندر سراب اندر سراب است.
رضاحدادیان
دوبیتی

درختی
در کنج خیابانم
که ریشه اش
معادله ی جدول ها را
بهم زده است
رضاحدادیان

کوه می دانست
که به پایش
نخواهد ایستاد
رود.
رضاحدادیان

نگفته ی دریاست
جزیره.
رضا حدادیان

داشتند قسمت می کردند
لبخندهاشان را با هم
اتومبیل های سپید وسیاه
کاش تمام نمی شد ترافیک!
رضاحدادیان

بازیچه ی دست باد شده است
پرده
پنجره را می بندم.
رضاحدادیان

خون غروب
بند می آمد
اگر دستت مرهم می شد
بر زخم خورشید.
رضاحدادیان

سررفته بود
حوصله ی اشک
افتاد.
رضاحدادیان

از پنجره  ی صبح، دهان ساخته اند
بر بالِ نسیم، آشیان ساخته اند

هربار تو را دید دلِ من پَر زد
انگار تو را از آسمان ساخته اند.
رضاحدادیان

لابه لای جمله ها
کلمه ای تنها مانده است
که منم.
رضاحدادیان

تنها
شکوفه می داند
چه کشیده ام
از دست تگرگ.

رضاحدادیان

بگذار برف ببارد درمتن!
شعرهایم تصمیم خود را گرفته اند
می خواهند سپید باشند.
رضاحدادیان

خیابان
عبور می کند از اتوبوس
تا در خیابان بهار
تو
مرا شکوفه شوی
ومن
تو را پروانه.
رضاحدادیان

باد
پس می زند پرده ها را
تا رسوا شوند
درختان عریان
پاییز آمده است.
رضاحدادیان