شعر غزل تک بیت شعر کوتاه شعرنو

با تو من سبزترین دهکده یِ چالوسَم
بی تو اما، خَزِه ای در کفِ اقیانوسَم
کامِ این دل نشوی، زرد شَوَم، می پوسم

مثلِ یک شعرِ طرب انگیزی
نغمه و شور به هر جا ریزی
از نگاهِ غزلت گَر که بخواهم گفتن
یک تنه لشکریِ غاصبی چون چنگیزی
و همان مصرعِ بی قافیه ای هستم من
که تو باید به تمامِ بدنش آمیزی

دستی بر رویِ سَرِ بی کسیِ کوچه بکش
پنجره؛
تابِ نگاهش شده بی تاب،
بیا.

او که از عشق فقط تَن خواهد!
بودَنش، حَتم گسستن خواهد

رسمِ دلدادگی این بود؛ رهایم نکنی؟
یا؛
پس از آن بی خبری؛ باز صدایم نکنی؟!
شیمارحمانی

در آیینه های تو در تو
پری آبی مو
با کفش های چوبی من
بر دریا دوید
انگار دروغی راست گفتم
دماغم سال هاست بزرگ نمی شود
پینوکیو
شهرزادشریف زاده

باز؛
دیدم مرگِ یک پنجره را
ناگَه از خواب پریدم؛
باران آمد.

خال بر سینه یار و دل گرفتار لبش

چشم بسته است دلم باز به هر موهبتش

.
حسن سهرابی

میوه ی شیرین لب هایت عزیزم چیدنی است
عطر تن پوشت برایم تا ابد بوییدنی است