شعر کوتاه

وقتی از سپیدارِ پیر
تبر ساختند؛
به زوبینی فکر کرد؛
که از پَرِ عقاب
بر سینه اش خلید!



(رها)

لکنتی ست بر زبانم
که به وقت دیدار
یورتمه می رود در دهانم!
دریغا این اسب چموش،
زیر بار دوستت دارمی نمی رود.


(رها)

--دسته ی تبر،
یا،،،
-- کاغذ کتاب؟!
...
انتخاب؛
با درخت نیست!

حسرتِ باتو بودن
سایه افکنده است
بر خیمهِ دل
بی امان، غوغا می کنند؛ حسرتها

گوشه ای ز جهان آرزوهایم به صد جهان چنین نمیدهم:)....


نگار منجزی🦋

گم شدم
در واژه های شعرم
میان چشمان تر
و تاریکی ظلمت
پس از دیوانگی ها
تو را گم کرده ام

پشت پنجره ای سرد
دلم یخ زده است
تنها دستهای تو ست
که به سمت چشمانم
باز می کند
پنجره ی زندگی را

قاب کرده ام
بر دیوارِ دلم
تصویرِ چشمانی را
که زیباترینِ قاب دنیاست

دریای چشمانم
طوفانی اشک شده است
بیا
ای روشن تر از مهتاب
در شبهای رویایی دریا

فتنه بر پا می کند
در وجودم
شوق دیدار نگاهی
که سالهاست
فتنه گر دل تنگ من است

بی خیال می شوی
تمام دلتنگیهایت
شعر میشود
در قالب خیالم

عاشقانه هایم را
برای تو
بی آنکه باشی
سربسته می گویم
ای بودنت
قافیه ساز
زندگی عاشقانه من

دلتنگی هایم را
از من بگیر!
***
آمدنت را،
به من پس بده...

به آسمان ها؛
پرواز خواهم کرد-
برای رسیدن به تو...
***
اگر خیالم پَر بگشاید!

بهانه می خواهد
دیدار تو
پنجره عشق را
باز کن
که تشنه ی بارانم
ای زیباترین بهانه بودن من

هر سحر
اوج می گیرم
با طلوع دوباره تو
ای فاتح صبح سحرگاهان من

پشیمان نیستم
اگر در پای دلم
قربانی احساس خودم باشم
چرا که
دیوانه تو
پشیمانی نمی داند

حریف دلتنگی می شود
جنگجویی
با لباس پولادین عشق
چون من که مدام
مبارزه می کنم
در رزمگاه دلتنگی

گیسو که می افشانی
بر شانه های باد
از تو می نویسم
و حدیث زیباتری می شوند
گیسوانت

دل می بندم
به سردی سکوت
به برگهای زرد پاییزی
بی خیال
نیمکتهای خالی
که تنها دلبسته تو هستم

دوست داشتنت
هر چه می گذرد
بیشتر
خلع سلاحم می کند
بی سبب
تو را دوست دارم

پای دل
که به میان می آید
شکوفه می زند
دامن احساسم
و غزل غزل
شعر می ریزم
به پای عشق

شاید باور کردنی نباشد،
امّا،
با رفتنت--
گل های گلدان
پژمردند!

(رها)

می گیرد دلم
برای آرزوهای نشکفته ام
در ثانیه های یخ زده زمان
و چه بی صدا
در تنهایی دلم می میرند