متن محمد شیرین زاده️️️

بگو چکار کنم؟
با انتظاری که به پایان نمی رسد
با سکوتی که فریاد نمی شود
بگو چکار کنم؟
وقتی شب قلبم را مچاله می کند
و صبح چون ملحفه ای سپید
رویم را می پوشاند
دلم طفل مادر مرده ای
که فقط
در آغوش تو آرام می شود ...

چه باک اگر پاییز ،
تمامِ برگ هایش را ببارد !
وقتی در باغچه دلم ،
گل همیشه بهاری دارم ؛
شبیهِ تو ...!

دوستت دارم
دوستت دارم
وپنهان کردن احساس
پشت واژه های شعر
آسان نیست
آنچه که پنهان می ماند تنهایی ست
که آن هم
در نیمه شبی آشکار می شود
دوستت دارم
و رویای بوسه ای را می بینم
که تو در آن
پیش قدم هستی ...

چترم را روی سرم می گیرم

و از این شهر می روم

باران های اینجا

بوی دلتنگی می دهند ...

من شب را از گیسوان تو کنار میزنم
و صبح را در عمق نیلی چشمانِ تو
به تماشا می نشینم
با من واژه واژه
عشق را زمزمه کن
تا ابر احساس بار دیگر
عطش لب های ما را
بوسه باران کند

از دفتر خاطراتم
تنها یک برگ مانده
سفید می گذارمش
برای روزی که
ببوسم ات ...

عشق با بوسه عمیق می شود
شعر با نگاهِ تو...

از خود دفاعی نداشتم
وقتی لبان او
حالت بوسه داشتند...

چشمانت را ببند
و دستت را
روی قلبم بگذار ؛
اینبار خودش میخواهد
به تو بگوید
دوستت دارم...

- باران چه می تواند کند ، وقتی چتر ها
پیش از آمدنش باز شده اند ...
من چه می توانم کنم وقتی
چمدان هایت
پیش از رفتنت بسته شده اند.

بافتن موهای یک زن را
باید به دستان مردی سپرد
که عاشقانه دوستش دارد
چرا که او
بیش از هر کسی
در پیچ و تاب آن ها
جان داده است ...

درخت هم که باشی
عاقبت
یک روز
مغلوب پاییز میشوی
حالا فکر کن
چقدر می توانم با نبودنت بجنگم
وقتی دلتنگی
مدام با واژه ها
قلبم را به رگبار میبندد.....

شعرم را
کوتاه می نویسم
آنقدر کوتاه
ک تا لب وا نکرده ای
لب هایت را
غرق بوسه کنم...
میدانم
این شعر
هرگزمجوز نمی گیرد
بیخیال چاپ
بدون سانسور
می بوسم ات

و تو
دوستت دارم را
به لهجه ی باران
و عشق را
به زبان بوسه
بر بند ، بند تنم ، جاری می کنی ...

از باران
چیز زیادی نمی خواهم
همین که ببارد
ببارد و
جای این چتر
دست های او را
در دستم بگذارد ...

بوسیدمش
و یک نفس تا خانه مان دویدم
آنروز همه چیز زیبا بود
حتی قار قار کلاغ ...!

دردم
درد بارانی ست که
هر چه عاشقانه می بارد
کسی پنجره ای را
برای در آغوش کشیدنش
باز نمی کند ...

چگونه
به گل سرخی که
در دستانم
منتظر توست
بگویم :
رفته ای !

با من وعده دیدار بگذار
راس ساعت پنج
عصر خیس ترین روز دنیا
می دانی
ما به باران
چقدر بوسه بدهکاریم؟

راستی

چگونه می شد

این عصر بارانی

اگر جای خداحافظ

لبانت

حرف بوسه را می زد

دریا

به دلتنگی ساحل

موج و صدف می بخشد

تو چه بخشیدی

به سکوت این شب ها

جز حسرت و آه

چشمانم را می بندم

و مثل آن روز

شماره ای می گیرم

معجزه

چه می تواند باشد

اگر تو بر داری

و دست تو

می توانست

ناجی هزاران گلی باشد

که بی گناه

پر پر شد ...

با کدام واژه
تو را در "آغوش" بگیرم
وقتی دلتنگی
از تمام واژه هایم
چکه می کند ...