شعرایران

بگذار نسیم
در پیچ مژگانت بیاساید،
شاید ببرد
راز شب را
از سایه‌ی چشمانت.

مهتاب اگر
تابِ نگاهت داشت،
می‌سوخت
در آهِ پنهانت.

ای کاش بگویمت آرام:
جانم کجاست؟
در جانت.

سایه‌ها مرا نمی‌بینند،
نور را باید جست؛
در بازتاب خلوتِ بی‌انتها،
وجودم را پیله می‌کنم،
تا شاید پرواز کنم از قفسِ تاریکی

شعله‌ها خاموشند و دل‌ها بیقرار،
شاید از سمت خورشید انشعابی بگیریم.
در هجوم سایه‌ها، راهی نو بجوییم،
که تاریکی، زادهٔ نور است و جان را بیدار می‌کند

ما دل و جان به کف آوردیم، به فریاد رسید


شهر اما وسط مرگ، نفس می‌کشد از گندِ دروغ

عمری‌ست دلِ خسته، به راهت نگران است
چشمی به ره افتاده، ولی باز نهان است

رفتی و دل افتاده به تردید و امید
کاش آیی و بنشینی، نه چون کس که روان است

شب‌ها دلِ دیوانه زِ شوقت شده آتش
آه ای تو که پیدایی و عشقت نگران است

یاد...

از چشم تو آغاز شد ماجرا

افسانه شد این قصه آشنا

پروایِ آتش از تبِ عشقت ندارم
پروانه ام؛ چیزی جز این عادت ندارم
گفتی برو از پیشِ من راحت ندارم
گفتم به جز وصلِ تو من حاجت ندارم

راهی مرا نشان ده ، در شهر گیسوانت،...

تا جان به دست گیرم، چون تیر اَبروانت.....

حسن سهرابی