متن نوشته های باران کریمی آرپناهی

همه‌مون می‌دونیم که در دنیای امروز، فالور و لایک شاید یه لحظه شادی بدن، اما هیچ‌وقت نمی‌تونن نشونه‌ای از ارزشی واقعی باشن. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنیم که برای بزرگ بودن باید این عددها رو جمع کنیم، ولی وقتی ته دل آدم‌ها رو نگاه می‌کنی، می‌بینی که بزرگ بودن یعنی فراتر...

شنبه ها از جنس تولدند مثل نوزادی که با گریه ای تلخ، آغاز می کند، اما با لبخندی شیرین، دنیایی را روشن می سازد.
در قلب شنبه، صدای ثانیه ها متفاوت است؛ انگار زمان دست هایش را به سوی ما دراز کرده تا باز هم فرصت نوشتن روی برگه های...

من، بارانم.
بارانی که گاهی نم نم است و گاهی طوفانی.
زندگی، خاک تشنه ایست زیر پایم،
و هر قطره ای که می ریزم، قصه ایست از اشتیاق یا درد.
گاهی می خواهم ببارم،
اما ابرها خسته اند.
گاهی می خواهم آرام بمانم،
اما زمین تشنه است.

من بارانم،
بی...

دست های مادرم، کتابی هستند که هیچ نویسنده ای توان نوشتن شان را ندارد. هر خطی که بر آن نقش بسته، قصه ای از رنج و صبوری است از روزهایی که خنده های مرا خریدند و شب هایی که بی صدا گریستند

این دست ها، روزگاری شادابی گلبرگ داشتند، اما...