متن گروس عبدالملکیان

سوختن
در آتشی که تو برپا می کنی
لذتی ست
چون روشن کردن ِ سیگار با خورشید
لابد!

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچکس به خانه اش نمی رسد

گروس عبدالملکیان :

انسان دو بار به دانایی می رسد
یک بار پیش از دانایی ، یک بار پس از آن
و تنها تفاوت این دو در پذیرفتن است.

عشق
پیچکی ست
که دیوار نمیشناسد!

تو را نمی‌توان نوشت
چرا که مثل رودخانه‌ای طولانی در جریانی
و هم‌زمان که آفتاب
بر پاهایت طلوع می‌کند
در سرت غروب کرده‌است.

تو را نمی‌توان نوشت

تو زیبایی
و این هیچ ربطی به زیبایی‌ات ندارد

حرف نمی‌زنی
چرا که می‌دانی
یک پرنده وقتی حرف می‌زند انسان است
وقتی سکوت...

به شانه ام زدی
تا تنهاییم را تکانده باشی
به چه دل خوش کرده ای؟
تکاندن برف از شانه های آدم برفی !

حالا من مانده ام و پنجره ای خالی و فنجان قهوه ای که از حرف های نگفته ، پشیمان است .

مسیر خانه ات را
از حافظه ی کفش هایم پاک کرده ام
غمگین نباش!
خودت هم می دانی
همیشه عکس تکی ِ تو زیباتر بود

می ریزم
ریز
ریز
ریز
چون برف
که هرگز هیچ کس ندانست
تکه های خودکشی یک ابر است

کدام پُل، در کجای جهان شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

روزهامان را
در رنگ های مختلف تا کردی
و در چمدانت گذاشتی

کاش
چون آسمان
چشم های بیشتری برای گریه داشتم

حتا اگر هزار پا بودم
با هر هزار پا کنارت می ماندم
اما
تو با همین دوپا
تنها به رفتن فکر می کنی

می خواهمت آنگونه ڪه حوا
سیبش را چید...

کسی که نیست کسی که هست را از پا در می آورد.

عشق پیچکی ست که دیوار نمی شناسد!

ما بازیگران یک فیلم صامتیم ...

صدای قلب نیست ،
صدای پای توست ؛
که شب ها در سینه‌ام می دوی،
کافیست کمی خسته شوی
کافیست بایستی ... .

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم ،
فضای اتاق برای پرواز کافی نبود

اگر میخواهی از حالِ من بدانی
سخت نیست!
تَصور کسی را که
هر روز چَند بار،
و هر‌ بار چَند ساعَت،
روبرویِ پنجره می ایستد
و کسی که نیست را به خاطِر می آورد
کسی که نیست
کسی که هست را
از پای در می آورد...!

دختران شهر

به روستا فکر می کنند

دختران روستا

در آرزوی شهر می میرند

مردان کوچک

به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند

مردان بزرگ

در آرزوی آرامش مردان کوچک

می میرند

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچکس به خانه اش نمی رسد!

گرگ

شنگول را خورده است

گرگ

منگول را تکه تکه کرده است

بلند شو پسرم !

این قصه برای نخوابیدن است !

حالا که رفته ای ، بیا

بیا برویم

بعد ِ مرگت قدمی بزنیم

ماه را بیاوریم

و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم

بعد

موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار

بعد

موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار

بعد

موهایت را از روی لب هایت .......

چه فرقی می کند
من عاشق تو باشم
یا تو عاشق من؟!
چه فرقی می کند
رنگین کمان ...
از کدام سمت آسمان آغاز می شود؟!

اصلاً
مهم نیست
تو چند ساله باشی
من همسن و سال تو هستم
مهم نیست
خانه‌ات کجا باشد
برای یافتنت کافی است
چشم‌هایم را ببندم
خلاصه بگویم
حالا
هر قفلی که می‌خواهد
به درگاه خانه‌ات باشد
عشق پیچکی است
که دیوار نمی‌شناسد

من یاد گرفته ام
چگونه زخم هایم را
مثل پیراهنم بدوزم

من یاد گرفته ام چگونه استخوانم را
مثل لولای در
جا بیندازم

کسی نمیتواند
با من قرار بُگذارد
چرا که من زمان های مختلفی هستم

و هم زمان که پنج سالگیم
دست پدر را گرفته است
دست دیگرم دارد...