که بر جان تو بنشیند.. خروشان میشود گاهی.. هزاران قطره باران به ضرب آهنگ زیبایی که بر جان تو بنشیند چشمه بود و عشق بود و بوسه باران نوای دلنشینش بر من و یاران
بنگر جمع یاران است و بهاران است و شب در دل شور و بلوایی و خوش سخن هایی بر لب بنگر طفل نو پا را که حلاوتش ما را کشت وآن مادر صلح که می جنگد با سلاح قر درشت بَه که عالی بود و اما خالی بود جای یاران...
چشم برهم نهادیم گردش دوران گذشت بر یکی سخت و بر دیگری آسان گذشت روزگاری خواهد آمد با خودت نجوا کنی یاد باد آن روزگارانی که با یاران گذشت
اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که یاران بِبَرَندَت از یاد
روز شادی همه کس یاد کند از یاران یاری آنست که ما را شب غم یاد کنید
اندر دل من مها دل افروز توئی یاران هستند لیک دلسوز توئی
یاران همه رفتندو من تنهاترین برگی به پاییزم بیا ای باد دلم تنگ است برقصانو زمین ریزم!
دارم هوایِ صحبت یاران رفته را یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم
رفیقان دوستان ده ها گروهند که هر یک در مسیر امتحانند گروهی صورتک بر چهره دارند به ظاهر دوست اما دشمنانند گروهی وقت حاجت خاکبوسند ولی هنگام خدمت ها نهانند گروهی خیر و شر در فعلشان نیست نه زحمت بخش و نه راحت رسانند گروهی دیده ناپاکند هشدار نگاه خود...
صبح است و صفا هست و صدای نم باران امروز چہ زیباست نگاه خوش یاران چون موسم عشق است و بهاران دل انگیز سر زنده کند نغمه و آواز هزاران
آسمان خیره به ژرفای نگاهم شده ای باز بر بیکسی خویش گواهم شده ای گوییا باز غمی در نظرت آمده است که چنین تیره تر از بخت سیاهم شده ای آه! میدانم و میدانم و میدانم, آه ز چه دردیست که هم نغمه آهم شده ای باز یاران همه رفتند...
در غربت مرگ بیم تنهایی نیست یاران عزیز آنطرف بیشترند
باز باران...اما کو ترانه؟ کو دو دست کودکانه؟ کو نگاه عاشقانه؟ کو سلامی بی بهانه؟ دل شکسته،قد خمیده،آخر دنیا رسیده. بی کسی تنها رفیق است، دلخوشی با ما غریب است چشم در چشمان باران هیچ کس جز او نمانده از میان جمع یاران باز باران باز هم دستخوش به باران.!
در میان همه گلهای نجیب گل مریم چیدم و در این محفل عشق با دوصد شاخه یاس مقدم پاک شما یاران را همه گل می‌کاریم .
می نوش که عمر جاودانی اینست خود حاصلت از دور جوانی اینست هنگام گل و باده و یاران سرمست خوش باش دمی که زندگانی اینست
بشنو ای دوست که از مرگ حذر نیست که نیست غیر تسلیم و رضا چاره ای نیست که نیست مرگ یاران همه سخت است عزیزان زما ماتمی سخت تر از مرگ پدر نیست که نیست
سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت سرها در گریبان است کسی سربر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را نگه جز پیش پا را دید نتواند که ره تاریک و لغزان است
چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم جمله یاران چون خیال از پیش ما برخاستند ما خیال یار خود را پیش خود بنشاندیم ساعتی از جوی مهرش آب بر دل می زدیم ساعتی زیر درختش میوه می افشاندیم ساعتی می کرد...
بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران کز سنگ ناله (گریه) خیزد روز وداع یاران هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد داند که سخت باشد قطع امیدواران با ساربان بگویید احوال آب چشمم تا بر شتر نبندد محمل به روز باران بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت گریان...
