خورشید من پشت ابر نمان بخند دل آفتابگردانها به لبخند تو خوش است
دلبر گوش به این حرفا نده ! زرد و نارنجیا ، این نارنگیا .. اینا بهونست ! پاییز قشنگیش به بودنه توعه حالا هی جهانِ رنگ معرفی کنن پاییزو نه ! فایده نداره ... تو نباشی همین پاییزی که میگن پادشاه فصلاست ..میشه برجِ زهر مارِ فصلا! هی بخند بگو...
به جز دلم، لبت از هرچه هست، تنگ تر است بخند! خنده ات از دیگران قشنگ تر است!
دست از زنده بودن بردار و زندگی کن! بخند، آن که مجال لبخند ندارد، هرگز مجال زندگی نخواهد یافت! بخند تا هوای تازه به ریه هایت تزریق کنی... برقص، که با چرخش بدنت، عشق را به زمین می رسانی و با گامهای موزون ات، دنیای خاکستری را سبز میکنی... عاشق...
بجز دستت به دستانم پلی نیست شبیه گیسوانت سنبلی نیست بخند آرام و پر کن از بهارم به زیبایی لبخندت گلی نیست
بباف بانو بباف دلشوره ی حصیر دلت را بباف بی قوارگی حوصله را وقتی روبروی صبح می نشینی تمام آینه نفس می کشد زمین میرقصد ماه چشمانم کامل میشود بهار به نیایش تو می آید ای نسل سبز گیل ای از تبار آفتاب میخواهم به تماشایت بنشینم شعری بباف تا...
بخند تو می خندی و مرا انگار تمام غصه های جهان دور میشوند
چشاتو رو من نبند یکم بخند ●♪♫ دستامو محکم بگیر مثل اون وقتا بیا بگو کجا ●♪♫ با هم بشیم هم مسیر ●♪♫ دوباره من دوباره تو ●♪♫ دوباره بارون بیاد ●♪♫ دوباره چتر دوباره اشک از چشام آروم بیاد ●♪♫ من من از تو داغونترم دنیا میچرخه دور سرم...
بنشین و چایت را بنوش رخت حریر آرامشت بپوش عمر ما خوب یا بد رفتنیست خاطرات بد گذشته را ببوس لحظات امروزم نماندنیست امروز بخند که خنده هم رفتنیست گرچه رفتنی اما اثر آن ماندنیست تو میروی و غنچه خنده ات شکفتنیست
بخند که صدای خنده هات عاشقم میکنه دوباره صدام کن که با صدات عاشق اسمم میشم دوباره بخند و با خنده اسممو صدا کن، صدام کن سیرم کن از خنده هات که سیری ناپذیرم بخند که عاشق خنده هاتم بخند وُ عاشق ترم کن که عاشق این عاشق شدنم دستمو...
زندگی کوتاه تر از دریغ کردن خنده های توست ، بخند تا که دنیا جای زیبا تری شود ...
شعر نوشتن بلد نیستی! شعر خواندن نمی دانی! کمی راه برو...بخند، مو پریشان کن... شعر شدن که بلدی؟
کمی بخند بگذار همه بفهمند خورشید فقط جسم کوچکیست که در مقابلِ تو دارد درس پس می دهد بخند، که لبخند تو گرم ترین حسِ دنیاست
به آب های آبی آرام فکر کن عزیزدلم. به بادهای نیمه گرم بهاری. به شکوفه های سپید سیب. به عطر شیرین کسی فکر کن که نمیشناسی اما یک روز بی خبر از راه می رسد. به گنجشکهای درخت خانه مادربزرگ فکر کن. به برف، روی کاجهای پارک ساعی. به رقصیدن...
زدی عینک به پیشانی، به رویِ بافه یِ مویت نگو حیفت میاید که نبینم چشم و ابرویت دوباره پشتِ فرمان می نشینی و چه می آید به تو ماشینِ همرنگِ لبانِ آلبالویت نه بنزین، بلکه در باکت شرابِ ناب می ریزی برای عشوه رفتن هایِ این سو تا به آن...
گاهی بخند لبخند تو مرهمی ست بر غم هایم
آری با یک گل بهار نمی شود . ولی تو بخند تا زمستان شرمنده شود...
لبخندهایت آرزوهای منند بخند تا یکی یکی برآورده شوند
لبخند تو شبیه حس امنیت تابش اولین پرتو خورشید بعد از یک شب بارانی پر کابوس است... شبزده ای طوفانیم لطفا کمی بیشتر بخند... لطفا کمی بیشتر بتاب!
تو در خود فرو می روی به فکر من به نیستی رو می برم به غصه ات... غم و غصه ات مال ِمن تنها برای من بخند.
نفسی بخند با من که هوای نَفَسم بی «تو» پس است!
نخند جانم... نخند... آدم دست و پایِ دلش ... میانِ چالِ گونه ات می شکند... تو نخند... می ترسم نقاش ها ... لبخندت را نقاشی کنند... عکاس ها لبخندت را ثبت کنند... شاعرها از لبخندت غزل بگویند... نویسنده ها کتابت کنند... بعد منِ دست و پا شکسته ... چطور با...
بخند، چشمم که به خنده ی سنجاق شده ی گوشه ی لبت بیفتد تمام غم عالم به یک باره ازچشمم می افتد.
مرسی که هستی و هستی را رنگ می آمیزی هیچ چیز از تو نمی خواهم فقط باش فقط بخند فقط راه برو... نه، راه نرو می ترسم پلک بزنم دیگر نباشی.
