متن تک بیت

چو خواهی که بد نشنوی از کسان
میاور بد هیچ کس بر زبان

ور ز دیده آب بارد بر رخ من گو ببار
نوبهاران آب باران باغ را زیبا کند

میانِ گریه می خندم، که چون شمع اندر این مجلس

زبانِ آتشینم هست، لیکن در نمی گیرد

ازبس هجوم کرده بچشمم خیال دوست
چندان مجال نیست که بینم جمال دوست

طبیب شهر که هر درد را دوائی جست
بدرد عشق نداند کسی چه درمان گفت

دلهای سنگ را به نگاهی طلا کنی
این کیمیاگری هنر چشمهای توست

بعدها نام مرا باران و باد
نرم می شویند از رخسار سنگ

چُنین قفس نه سزایِ چو من خوش اَلحانیست
رَوَم به گلشنِ رضوان، که مرغِ آن چمنم

دوستت دارم قشنگ است این زمن ازآن تو
تحفه ای بهتر ندیدم تا کنم قربان تو

جوانی خود مرا تنها امید زندگانی بود
دگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد

با خنده گفتمش: به سلامت… سفر بخیر…
وقتی که رفت، از تو چه پنهان... دلم گرفت

امروز جمعه نیست، ولی با نبودنت
مانند عصر جمعه ی تهران دلم گرفت

هنوز..

پدرم رفت و نگاهم به نگاهش هنوز
قاب دیوار دلست.. خنده نابش هنوز

نفسم تنگ شده، باز هوا می خواهم
به چه رویی بنویسم که تو را می خواهم

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی

عشق آمد و آفتابی ام کرد
بااین همه ابر، آبی ام کرد

به شبنمی ، سحری آفتاب سرزده گفت
بمیر تا برسانی به آسمان خود را

جز به سوی تو و عشقت نرود پایِ دلم


بشکند پای اگر کج ز ره و کوی تو شد

ارس آرامی

منم و سوز زمستانی و سردیِ هوا
آن طرف ها بهاریست که در می کوبد

بوسه ای دزدیده ام!قاضی مرا محکوم کرد

گفت بگذارش همانجایی که دزدی کرده ای :)

دسته های گل نهادن بر مزار من چه سود!؟
در زمان بودنم یک شاخه گل دستم بده!!

شنیدم ماجرای هر کسی ، نازم به عشق خود

که شیرین تر ز هر کس ، ماجرای دیگری دارم

عشق مهمان دل است و جان و دل مهمان او

من دل و جان پیش مهمان درکشم هر صبح دم

می نویسم که در این سالِ پُر از قحطیِ عشق
گرچه کمیاب،ولی عشقِ فراوان منی