متن شب‌ِ سیاه‌ُ

ازمن ربوده ماه رخت صبرو تاب را
دیگر ندیده دیده ی ما رنگ خواب را

تقویم سر رسیده و ما را رها نکرد
ایام می کشد به رخ ما حساب را

درانتهای شام سیاهم سپیده نیست
دراین شب سیاه بیاور شهاب را

اکنون مقیم کوچه ی تنهاییم شدی
پنهان بیا...

در این شب سیاه طلوع کن.

فریاد ما اینجا در قفس محبوس است ،

بیا و باز کن این قفل زمستان دلگیر را.

بیا که ظهورت نوری است در تاریکی در

این شب‌های بیقرار.

و چه زیبا بهاری شود آنروز که بیایی.

از شب سیاه تر منم
وقتی که فانوس چشم هایت
بر شعرهایم نمی تابد
و دیگر رد نگاهت را
بر تن واژه هایم نمی بینم
از شب سیاه تر منم
وقتی که عقربه ها
در آغوش هم می رقصند
اما من با ثانیه های نبودنت
بغض می کنم
از شب...

این فانوسِ روشنِ ماهه،
که تو شب سیاه
روی زمینِ خدا
داره می خونه!

فانوس روشن
تو شب سیاه
بر روی دیوار
داره می خونه!

کاش توی این شب سیاه
یکی می آمد
از آن سو ؛بی خبر :
- توی تاریکی چرا نشسته ای؟
بیا
برای تو یک مُشت ستاره چیده ام !

ساعت‌ یک‌ِ نصفه‌ شبه‌ ، امّا چشام‌ هَم‌ نمیاد !

انگاری‌ گیتارِ صِدام‌ ، یه‌ زخمه‌ی‌ تازه‌ می‌خواد !

تو روزگارِ والیوم‌ ، چشم‌ِ نَخُفته‌ نوبَره‌ !

خُورُ پُف‌ِ ثانیه‌ها ، حوصله‌م‌ُ سَر می‌بَره‌ !

گربه‌ها دعوا می‌کنن‌ ، بالای‌ دیوار ، دوباره‌ !

هیچ‌کس‌ دیگه‌ حوصله‌ی‌ شب‌زنده‌داری‌ نداره‌ !...