شعر کوتاه

آه،،،
دلیلِ رنج های بسیارم؛
دوری از توست...
مرا،
از رنج نبودنت؛
--بِرَهان.!

احساساتم گل داده اند!
از رقص پروانه ها
--در درونم می فهمم.

اشک هایم،

بارانی ست یک ریز

می بارد از بلندای آسمان...

باران می بارد،

خدا،

آرزوی دشت را بر آورده کرد!.

غروب
زیباترین معشوقه ایی ست
که عاشق را
مجنون میکند...

به قلم:

پروانه فرهی(پرر)

بتهوون،
روی نت های آوای تو
--نوشت،،،
سمفونی های سونات را...


(رها)

برایم،،،
اگرچه ﺗﻮﻓﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
--[بودن در این شهر سیمانی،]
ﺍﻣﺎ،،،
ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ پنجره ها،
ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ!


(رها)

هر چه موهای تو کوتاه تر
خیال انگشت های من بلندتر...

دهان باز می کنند
واژه ها
در بصل النخاع
زبان سکوت
می دود
بر طبل توخالی ...

ریشه میزد
عشقت در خاکم و
تو در گلدان همسایه
جوانه

از جبر روزگار
تا ناقوس مرگ
شانه میکردی
انتظارم را




✅

لانه بغض
می نشاند
پله
پله
خاطرات بی مغز را
بر بال پرنده

می بندی
طناب نگاه
به قلاب قلبم
دل پیچه زمان
تنگ می کند
دوست داشتن را

باور کردنی نیست،
اما،،،
هر صبح خورشید
از شانه های تو طلوع می کند.


(رها)

تاریخش را نمی دانم!
فقط،
به قدمت
کلاغ های تاریخ دوستت دارم...


(رها)

رویم سیاه!
اما باور بفرمایید،
تمام خطای من،،
دوست داشتن شماست.


(رها)

اگر
آخرین حرفم
دوستت دارم نباشد
زیستن را
اشتباه کرده ام

من کویری تشنه ام
کوهی پر از دردم
من درختان وجودم را
خشک میرویانم...

از تو چه پنهان!
خودت به کنار،
از یادت هم،،
--شراب می ریزد.



(رها)

من،
چه غریبانه،،
میان این همه تنهایی،،،
--جا مانده ام!!!



(رها)

کدام فرشته ی خدا،
در گوشه ای از آسمان،
حزن آلود
دلش گرفته ست؟!
...
باران می بارد...


(رها)

به خیالم بنشین،
مانند مرغی زیبا!
...
این درخت،
بی پرنده ی یادت
کُنده ای بیش نیست.

(رها)

(رها)

گذر عمر


عاشقانه باید گفت:
عاشقانه باید زیست...
که پشیمان نشوی
عمر سفر کرده نیاید به گرانی

خلوت شبهای من
پر شده از
واژگانی که
چشم در چشم تو
خلوت کرده اند

سکوت میکنی
شاید لمس کند
راز و رمز نگاهت را
دل به سکوت نشسته من