متن صبح

بفرست برایم غزل و عطر گلاب
هر صبح که سرمست کند ؛ همچو شراب

تا چرخ زنم شاد ، به همراه نسیم
ای دوست به نغمه ی چَنگ و رَباب

-بادصبا

همپای صبح بیا
و با دست های سبزت
فاصله را بردار
پنجره ی امید را به رویم باز کن
من آمدنت را
به قلبم نوید داده ام


مجید رفیع زاد

صبح،
شروع نیست...
صبح،
یعنی ادامه!

- کتایون آتاکیشی زاده

صبح آمده خورشید جهانم برخیز
لبخند بزن از دل و جان شورانگیز

تا همچو گل یاس شوم در بستان
از شوق شکوفا و ز شادی لبریز

-بادصبا

لبخندِ تو را همیشه جانا عشق است
صبح آمده آن خنده ی زیبا عشق است

رخسار تو برده آبروی مهتاب
مهتابی و آن قامتِ رعنا عشق است

-بادصبا

لبخند بزن ، آمده صبحی دلخواه
لبریز غزل گشته ، چه زیباست پگاه

رقصان شده بر شاخه ی گل پروانه
خورشید جهان، بوسه زده بر رخ ماه

-بادصبا

جهانم شد به لبخند تو زیبا
نگاهت کرده دل را مست و شیدا

دل انگیزاست صبحم با تو ای گل
که از عشق تو روزم همچو رویا

-بادصبا

آخر جانِ من، هر صبح که صبح نیست!

صبح اگر آغوش توست من بیدار می شوم

ارس آرامی

هوای با صفایی دارد آنجا
چه نارنجِ طلایی دارد آنجا

گل بابونه با عطرِ گلِ یاس
چه صبحِ دلربایی دارد آنجا

-بادصبا

صبح
آغازِ عشق است ؛

آسمان
خورشید را در آغوش میگیرد

من تو را ،،،

روزی روزگاری
شب به عطر تو نشست و همانا صبح آفریده شد

ارس آرامی

آمد نفس صبح و سلامت نرسانید

بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید

یا تو به دم صبح سلامی نسپردی

یا صبح‌دم از رشک سلامت نرسانید

صبح
تکه تکه های آفتاب است
که به در و دیوار شهر
نقاشی شده ..
نور است که تقلا می کند
از شکاف پنجره میهمان
سفره
صبحانه ات باشد ..
و دست مهربانی که برایت
چای می ریزد ..
دریاب ..
صبح
همین لحظهٔ شیرین
کردن چای است ...



غلامرضا...

خورشید تویی
بیا ، نورافشانی کن
بی تو من دل زده از
صبح و هوای آنم


مجید رفیع زاد

چون صبح دمید و دامن شب شد چاک

برخیز و صبوح کن چرائی غمناک

می شود در چشمان شیرین تو به خواب رفت،

و یک بیستون نقش بر طاق خیال زد،

و با نوایی تیشه فرهاد، صبح را چشم باز کرد...

ارس آرامی

صبح یعنی
تو بتابی و مرا زنده بخود گردانی

صبح شد
امد صدای چک چک و
بوی بهار..
مثنوی ها و
غزل از تو تلاوت میکنند...

هر صبح
به استقبال چشم هایت می آیم
پنجره ی قلبت را می کوبم
و لحظه ی باشکوه افق چشم هایت را
به انتظار می نشینم
طلوع کن
که محتاجم
به یک مژه بر هم زدنت


مجید رفیع زاد

آخر جان من، هر صبح که صبح نیست!

صبح اگر آغوش توست من بیدار می شوم

ارس آرامی

تو نبودی و صبح به دلداریِ ما آمده بود

گفتمش خاموش! بی او تا اطلاع ثانوی شب است

ارس آرامی

رخ زیبای تو
هر صبح تماشا دارد
خنده کن تا ز گلستان لبت، گل بارد

باز کن دیده که
خورشید کند جلوه گری
ناز کن تا همه عالم به تو دل بسپارد...

هر روز را به نام تو آغاز می کنم
هر لحظه با خیال تو پرواز می کنم
خوش می نوازدم نفس و رنگ و بوی عشق
وقتی که صبح پنجره را باز می کنم

صبح است و دلم هوای یارم کرده
با چشم و لبش که او شکارم کرده

چشمش عسل و لبش مربا ، به به
با عشق خودش چنین مهارم کرده