متن غمگین عاشقانه

با حسرت تا آخر عمر زندگی کردن،
هدیه ای بود که چشمان تو بهم داد.

دلتنگم
همچون کشاورزی که در خشکسالی
در جستجوی باران است.
من جستجو کردم، در نماز باران
اکنون که تا سقف خانه‌ام نیز باران باریده
دل خشک من،
هیچ مایل به سبز شدن نیست.

بی تو یک دم تو گمان مکن
که من بی تو حیاتی دارم.

گاهے حس مےکنم خودم را گم کرده‌ام؛ انگار
خستگے روے تمام روزهایم سایہ انداختہ.
چیزهایـے کہ روزے قلبم را گرم مےکردند، حالا
فقط خاطره‌اے دورند. دیگر چیزے درونم نمانده،
جز سکوتے کہ نمےدانم مرحم است یا زخم..

بیا و بنشین در کنارم
تاکه دست غمت را بگیرم
به دست لبخندم بسپارم
تا که شاید دستان اندوهت بریده گردند
که میخواهم رسم رفاقت را به جای آورم

چه چشمان ملتهبی
رگهای اندوه درآن هویدا
چشمانت مرا یاد ایران خسته ام می اندازد

می گویند :انسان پناه انسان است
ولی بعد از تو
هیچ انسانی نتوانست پناه من باشد

آخر این انصاف است،
که نبینم رویت.
و بمیرد قلبم،
در پی حسرت تکرار همان لبخندت.

چو میروی بی من نرو.

به کام دل نمی گردد جهانم،
اگر در روزگارم تو نباشی.

رفتی…
و بعد از تو
جهان فقط یک تفاوت داشت:
دیگر هیچ‌چیز،
حتی گریه هم،
تسکینم نمی‌داد.

تمام شب‌ها،
بوی تو را از خاطره‌ها
نفس می‌کشیدم
و با نبودنت،
آهسته می‌مُردم…
بی‌آنکه کسی بفهمد(:

ردی از آذر
در کوچه کوچه سینه‌ام
جا مانده
چقدر پاییز
زود رسیده
فصل‌هاست
که تو از من رفته‌ای و
چشمانم
هیچکس را شبیه تو
پیدا نمی کند

گر تو عروس شوی جای من در مراسمت خالیست ...
اما تو در مراسمم بیا
طعم حلوای مادرم عالیست :

به شوق دیدن رویت سر راه تو بنشینم.
ولی این شوق پر تکرار بی وصلت چه بی حاصل چه بی حاصل.

هجوم می آورد دلتنگیها درشب
میمکد عصاره وجودم را
می رباید خواب را ازچشمانم
تورا می بینم
و کارگردان سناریوی با تو بودن میشوم

امشب مرا مجال آن هست که غم‌بارترین سطور را بنگارم.

چونان که بنویسم:
«شب، به‌سان آبی ژرف، آکنده از اختران است؛
و ستارگان، از دوردست‌های لرزان، می‌درخشند…»

نسیمی شب‌گرد، در آسمان، پرسه می‌زند
و غمی کهن‌سال را در گوش فلک نجوا می‌کند.

آری، امشب می‌توانم غم‌انگیزترین سطرها را بنویسم—
چه...

عمری به هر کوی و گذر
گشتم که پیدایت کنم
اکنون که پیدا کرده ام
بنشین تماشایت کنم
بنشین که با من هر نظر
با چشم دل با چشم سر
هر لحظه خود را مست تر
از روی زیبایت کنم
ای چشم تو شیشه ی عمر من
آغوش تو غربتم...

کاش بیایی
تا دلم بی صدا
ترک بر ندارد
از دلتنگی نبودنت
از دلشوره های تنهایی
در میان رفت و آمد روزها
روزهایی که در پی هم می آیند
بی آنکه تو در کنارم باشی

یادم باشد...
وقتی به تو و خاطراتت...
فکر می کنم ....
چتر همراه داشته باشم

نگفتم و تو ندانی که چیست در دل من

همین بس که بدانی که بی تو آشوبم

دره ی بی توبودن...

آن‌قدر عمیق است که

من از همین جا تنهایی را با تمام وجودم حس میکنم

قلب خود گم کرده ام در لابه لای چشم تو.
هر چه میگردم نمیدانم کجا افتاده است.

کاش میشد...
تپش قلب من و چشم سیاه تو،
به هم ربط نداشت.

صبر هم گویی خجالت می کشد در پیش دل

غــم چـــرا از روزهـــایم کم نــمی گردی بگو