متن مریم گمار

بگذارپوست بیندازد گونه ی درخت !
در این فصل بی سایه
ومن برگردم به بند ناف
 به برگ های بهار
که لب های این قرن به لکنت افتاده
مریم گمار

کلمات به دست شکوفه می رسید
اگر پای  دشت ترک بر نمیداشت.
مریم گمار

ای ستاره ی مست
نشسته بر استخوان شب
بگو چطور ریشه گرفتی  از بطن آسمان
در ریزش  این همه درد

نمی بینی که دریچه ها
متن را طرد میکند

حالا بگو
به کدام روزنه بگریزم؟
که ابر بر سرم آوار نشود
وخواب پوسیده زمین به مرگ نرسد


بگذارپوست بیندازد گونه...

حالا کافیست؛ چشم بدوزم
به رستاخیز سرانگشتانت
تا نور در رگهای تو جا باز کند
در فرصتی که شب مرور نمی شود

مریم گمار

ای جنبش زیبا
بگو چطور بگریزم از تو؟
که من سالهاست در طواف تو زیسته ام.

مریم گمار

ای اقبال سبز
بگو چند ستاره به خواب بهار تکانده ای؟
که حالا به هر سو قنوت می گیرم
تو روییده ای!

نشسته ای بر شاخه های رها
و باد را به طاعتی مُوهوم فرا می خوانی
و نمی دانی دست های او
در انحنای هیچ شکلی نمی ماند

ای غنچه لجوج!
به سطح بیاور مجال شکُفتن را
تا بتابد به نقطه های کور
و همچنان که هوا از اعماقت می گذرد...

ای غنچه لجوج!
به سطح بیاور مجال شکُفتن را
تا بتابد به نقطه های کور
و همچنان که هوا از اعماقت می گذرد
بی اعتبار شود سایه های تنهایی.

مریم گمار

ببین !
از میان این همه نقطه ، ویرگول و کلمه
برمیگردم
به مویرگ های تو
جایی میان قصّه وترانه!
تا انگشت اشاره
از پوست به عمق برسد
وسپیدار
به آب

مریم گمار

بلند میشوم از گوشه ی سطرها
و تو را از کلمات شکسته وکِرخت شب
پس می گیرم
تا آفتاب
عبور کند از ذهن پنجره و صمیمیت بادها

ببین !
از میان این همه نقطه ، ویرگول و کلمه
برمیگردم
به مویرگ های تو
جایی میان قصّه وترانه!
تا انگشت اشاره...

ومن
کجای تو نشسته ام
به تقدیر؟
که به بلندای صبح رسیده ای

مریم گمار
برشی از یک شعر بلند

برگهای سوخته.

بیا و مرا ببین!
که بلند میشوم بر دو پای باد
از تشنج لاله ی گوش
از معاشرت استخوان و زخم
و پس می دهم حراج مرگ را

برشی از یک شعر بلند
مریم گمار

از اضطراب این همه صدا می گذرم
رسیده ام  به نام کوچک درخت
در میدان
در کوچه
در پیاده رو های پرغصه

گفتی چگونه برمیگردم؟
به شکل دیگر ی از نوازش خورشید
در این سایه های تردید!
در فراسوی برگهای سوخته.

بیا و مرا ببین!
که بلند میشوم بر دو...

وقتی نامم از دهانت می ریزد
غروری نجیب
مانند
هزاران گل سرخ در من ریشه می زند
تو خورشیدی
قد می ڪشم با موسیقی صدایت
به سمت آسمان
تو در رگهایم ،
بر پوستم
در واژہ های سپیدم می رقصی ...
در من زندگی می ڪنی ؛
فاصله بین لبها...

جا مانده
رد نگاهم
بر ماه ِ برکه ی آرزوها

گونهِ اش؛
گل انداخته بود.
درست؛ مثل:
دامنِ گل گلیِ اش!
زیبا بود..

هرشب خیالت که می آید
جوانه میزنم
سبز میشوم

انارسرخ دلم
به پیشواز
نگاهت،
دانه، دانه، ترک برداشت
هزاران شد

حوالی چشمانت
فصلِ گلریزان است
نویدِ تمامِ
شکوفه های بهار

روزی که بیایی،
جشنی از بوسه راه می اندازم
و شب را بسان چهارشنبه سوری،
نور افشان خواهم کرد.

به تو که فکر میکنم
بی هوا لبخند میزنم
انگار سالها باتو زیسته ام

انقدر از نگاهت سروده ام
که دریک به یک
رگهایم شعر تو جاریست

زمستان
دست های تو خود شعریست
به بلندای پرواز
و گرمای تابستان

هر صبح زندگی
از کرامتِ
بی دریغ چشمانت
طلوع میکند