از اضطراب این همه صدا می گذرم رسیده ام به نام کوچک درخت در میدان در کوچه در پیاده رو های پرغصه گفتی چگونه برمیگردم؟ به شکل دیگر ی از نوازش خورشید در این سایه های تردید! در فراسوی برگهای سوخته. بیا و مرا ببین! که بلند میشوم بر دو...
وقتی نامم از دهانت می ریزد غروری نجیب مانند هزاران گل سرخ در من ریشه می زند تو خورشیدی قد می ڪشم با موسیقی صدایت به سمت آسمان تو در رگهایم ، بر پوستم در واژہ های سپیدم می رقصی ... در من زندگی می ڪنی ؛ فاصله بین لبها...
جا مانده رد نگاهم بر ماه ِ برکه ی آرزوها
گونهِ اش؛ گل انداخته بود. درست؛ مثل: دامنِ گل گلیِ اش! زیبا بود..
هرشب خیالت که می آید جوانه میزنم سبز میشوم
انارسرخ دلم به پیشواز نگاهت، دانه، دانه، ترک برداشت هزاران شد
حوالی چشمانت فصلِ گلریزان است نویدِ تمامِ شکوفه های بهار
روزی که بیایی، جشنی از بوسه راه می اندازم و شب را بسان چهارشنبه سوری، نور افشان خواهم کرد.
به تو که فکر میکنم بی هوا لبخند میزنم انگار سالها باتو زیسته ام
انقدر از نگاهت سروده ام که دریک به یک رگهایم شعر تو جاریست
زمستان دست های تو خود شعریست به بلندای پرواز و گرمای تابستان
هر صبح زندگی از کرامتِ بی دریغ چشمانت طلوع میکند
فاصله ما، شعرهای بافته بر تار و پودِ زندگی است
در آغوش باد جنگل گیسوانم بوسه باران می شود
آسمان ستاره چین گیسوان سیاهت
اسیرِ چشمانِ تو بودن زیباترین حالِ ممکن است
خورشیدم طلوع که میکنی سایه ای میشوم درکنارت
تو صدایم میکنی ومن پر می شوم از عطر بهارنارنج
بیا که بی تو جانم یک دنیا کم دارد
هر سپیده زیباترین تکراری دنیاست گشودنِ چشمانت
هر صبح دوست داشتنت میشود زیباترین شعر لب هایم
سنجاق میکنم بوسه هایم را به لبخند چشمانت
گرهِ کور لبهایمان بوسهِ
ساز قلبم روی نت چشمانت کو ک است
