متن نویسنده

سر تا پا لجن
اما ادعا سر به فلک


یاسمن معین فر

وقتی خدا رو بابت ،
تمام نعمت هایی که بهم داده شکر می کنم ؛
تو رو هزار بار حساب می کنم محبوب من...

-نازنین رامی نیا

هیچکس
به اندازه انسانی که زیاد می فهمد رنج نمی کشدبرای بعضی نفهمیدن ها باید خدارا شکر کرد آخر میدانی تیمارستان پراست از انسان هایی که زیاد فهمیده اند
نویسنده عطیه چک نژادیان

روزی درمیان اعدادهای متوالی زندگی ات می ایستی وازخودت میپرسی براستی آخرین لحظه ای که باکودکی ام وداع کردم چه روزی بود؟؟
نویسنده عطیه چک نژادیان

اما من می گویم می شود از خویش گریخت،هر انسانی درزندگی اش بارها روحش رابرداشته وازخودش رفته بااینکه جسمش در زمین راه می رودوبامردم حرف می زند،می خندد...ولی خانه وجودش خالی از خویش است
نویسنده عطیه چک نژادیان

کاش این دنیا دکمه ای به نام ویدیو چک داشت هر موقع دلت برای یه لحظه هایی تو زندگیت تنگ میشد میزدیش و برمی گشتی به عقب اینجوری خیلی خوب میشد مگه نه؟

یاسمن معین فر

اگر حرفی در دل دارید بزنید
حتی شده رو کاغذ بنویسید
نگذارید درد بشه تو سینتون
نگذارید بغض بشه تو گلوتون
به خودتون آسیب نزنید

یاسمن معین فر

قلم برای نویسنده چون لاک برای لاک پشت آرامشی تکرار نشدنیست
یاسمن معین فر

اینجا دلا خونِ
چشا اشکی
در ظاهر خوشحال
اما درون غمگین
یاسمن معین فر

سرگردون بود
+چی شده؟!
دنبال چی میگردی؟
دنبال عطرم
+بیا اینجاست حالا چرا آنقدر عجله داری؟!
چون قرار دارم
+این موقع شب قرار ؟!
یه چیزی هست که ساعتها منو به فکر فرو برده!
چون ماه چهره قول داده بیاد به خوابم
پس حتما میاد
پ ن:خوب شاید بگی چه...

کاش تو هم مرا همچون ابرا وجود خود می خواندی تا دلم قرص شود به بودنت
یاسمن معین فر

نزدیکه کنکوره
میدونم دیگه خسته شدی
میدونم انگیزه نداری
میدونم شب و روزت داره با استرس میگذره
میدونم خواب و خوراک نداری...
ولی یادت باشه ها قرار نیست همه دکتر مهندس بشن
جامعه ی ما آرایشگرم میخواد
نقاش و عکاسم میخواد
شیرینی فروش و بناهم میخواد
به همون اندازه ای...

می دانی رفیق
خودمان تمام شدیم
اما
غم مان نه......




برگرفته از کتاب: یک شب از شانه های خدا هم طلبم را برداشتم
به قلم:مریم کنف چیان

غیر از همین یه شب که به من فکر مى کنى
واسه من این اتاق مث انفرادیه
اما همین یه شام یه دنیا غنیمته
واسه زنى که توى جهانت زیادیه

غیر از همین یه شب که به من فکر مى کنى
جایى توو این جهان مث این تخت سرد نیست...

می گوید: شمشیر از رو بستی؟!
راست می گوید هر وقت بی امان قلم بدست میگیرم در واقع شمشیر دولبه ای را کشیده ام و میجنگم تا یا پیروز میدان شوم یا کشته ....
در چنین رزمی اگر پیروز شوی پیروز میدان قلمت است و اگر کشته شوی، یک نویسنده...

کاش شهربازی بودم

و تمام عمرم را، شادی و قهقهه ی کودکانی را میدیدم، که در دنیایی متروکه، با بزرگ ترهایی بی رمق، برای ساعتی با من خوشحال بودند.

کاش باران بودم

و به گل هایی که قرار است دلیلِ عاشقانه های کوچک اما واقعیِ مردان و زنانِ در رَه...

شک ندارم که تسخیر شده ام
تصرف شده ی چَشم و مطیعِ نگاهش شده ام
افسون و پریشون، گرفتارِ فرطِ چشمانش شده ام
تسلیم و سَلاسَتِ پندارش شده ام
رام شده ام، فرمان پذیرِ گفتارش شده ام
دلداده و دلباخته ی کردارش شده ام
غرقِ دریای ژرفِ خیالش شده ام...

دارم به اون مرحله میرسم که عقل و منطق و قلب و احساسم همگی باهم تسلیمِ وجودت میشن، اون مرحله ای که بدون هیچ فکری، بدونه هیچ ارزیابی و نتیجه گیری ای بی برو و برگشت هر چی تو میگی رو با دل و جونم میپذیرم. جایی که دیگه هیچ...

تمام دیشب را گریه کردم

دلتنگ بودم
برای همه کس،همه
چیز
برای داشته ها،برای نداشته ها
برای بودن ها،برای رفتن ها
برای تمام زندگی ام
برای تو....
تمام دیشب را گریه کردم
بدون اینکه کسی برای من دلتنگ
باشد.....!
اینک هر کس به سهم خود
از دنیا چیزی برمیدارد
من...

شاید خوردن یک لیوان شربت آلبالو با یخ در تابستان لذت بخش باشد
یا لذت اولین برف زمستان
قند در دل آدم آب می کند
یا حتی شنیدن موسیقی آرام باعث شور در آدم شود
اما هیچ کدام
به اندازه ی نشستن کنار تو در نیمکت دونفره ی پارک
قلبم...

از دلتنگی هایت
از غزل عشق نافرجامت
و از ظلمت دنیایتبدون او
مرا باکی نیست
فقط به وقت دیدنم کمی بخند
که تنها اغوش لبخندت
مرهمیست بر این دل رنجور
✍️رامین وهاب

رخت دلتنگی را
درست به اندازهٔ آغوش تو دوخته اند... • ͡•

- کتایون آتاکیشی زاده

لب ساحل نشستن عجیب آرامش دارد...
عجیب حس آرامشش عجین میشود با تک تک تاروپود وجودمان..
قدم زدن در طول ساحل گویی طول خاطرات را همینطوووور دراز تر میکند..
چرا وقتی در طول ساحل قدم میزنی خاطرات طولانی تر میشوند؟
هرچه خواستم فکر نکنم نشد..
هرقدر قدم زدم خاطرات طولانی...

کلید و انداختم تو در و بازش کردم..
وارد خونه شدم و کیفم و از دستم شل کردم ک آروم بیوفته رو زمین..
خودمم نشستم رو مبلای روبروی آشپزخونه..
ی لحظه چشامو بستم..
ی صدایی از آشپزخونه اومد و چشامو وا کردم..
خانم خونه مث همیشه کارش تو آشپزخونه بود...