یکشنبه , ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۳
چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی...
خرمن سوخته ی مابه چه کارش می خورد ؟که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت...
ز کدام ره رسیدی ؟ز کدام در گذشتی ؟که ندیدهدیدهناگهبه درون دل فتادی ؟...
آمدمت که بنگرم گریه نمی دهد امان...
دوشت به خواب دیدمو گفتم خوش آمدیای خوش‌ترین خوش آمدهبار دگر بیا...
خوش تر از نقش توأمنیست درآیینه ی چشم...
جانم بگیر و صحبت جانانه ام ببخش کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست ...
تو در منزندهاىمن در تو ما هرگز نمی میریم ......
گیرم که نهان برکشم این آه جگر سوزبا اشک تو ای دیده ی غماز چه سازم...
آینه ی ضمیر من جز تو نمی دهد نشان...
عشق شادی ستعشق آزادی ستعشق آغاز آدمیزادی ست...
