متن محمد علی بهمنی

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود
دائم برای تو...

بیدار شدم، صبح شده بود
و چاره اى جز دوست داشتنت نبود.
هرکسی کاری دارد
حتی آدم هایِ بیکار !
این شغلِ من است،
دوستت دارم...

زخم آن چنان بزن که به رستم شغاد زد
زخمی که حیله بر جگر اعتماد زد

باور نمی کنم به من این زخم بسته را
باچشم باز، آن نگه خانه زاد زد

بااینکه در زمانه ی بیداد - می توان،
سر را به چاه صبر فرو برد و داد زد،...

پروانه هم شبیه من از ساده لوحیش

دلبسته گلی ست که درکش نمی کند

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست

قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست

آسمانی!_تو_در_آن_گستره_خورشیدی_کن
من_همین_قدر_که_گرم_است_زمینم_کافیست

من_همین_قدر_که_با_حال_و_هوایت_گه_گاه
برگی_از_باغچه_ی_شعر_بچینم_کافیست

فکر_کردن_به_تو_یعنی_غزل_شور_انگیز
که_همین_شوق_مرا__خوب_ترینم__کافیست

تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت

به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

تو چه کردی که دلم، این همه خواهان تو شد؟

تن یخ کرده، آتش را که می بیند چه می خواهد؟

همانی را که می خواهم، ترا وقتی که میبینم....

ﭘﮋﻭﺍﮎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸِﻨﯿﺪم

ﺍﯼ ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ هﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺻﺪﺍ ﺗﻮ

گاهی تو را کنار خود احساس می کنم

اما چقدر دلخوشی خواب ها کم است...!

تو چه کردی که دلم این همه خواهان تو شد

با همه ی بی سر و سامانی ام
باز به دنبال پریشانی ام
طاقت فرسودگی ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی ام
آمده ام بلکه نگاهم کنی
عاشق آن لحظه ی طوفانی ام
دلخوش گرمای کسی نیستم
آمده ام تا تو بسوزانی ام
آمده ام با عطش سال...

رنگ سال گذشته را دارد،همه ی لحظه های امسالم



سیصد و شصت و پنج حسرت را،همچنان می کشم به دنبالم





قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمی گنجم



دیده ام در جهان نما چشمی، که به تکرار می کشد فالم





)): یک نفر از غبار...

تو را چون آرزوهایم، همیشه دوست خواهم داشت
به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

دلم که تنگ میشود برایت
بیا روبه رویم بنشین ...
دلبری از تو
شعر از من ...
چنان عاشقانه ای ببافیم برای هم
که دوباره بهار شود...

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که همین شوق ، مرا
خوبترینم
کافیست ...

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید
و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید

من و تو ساحل و دریای همیم - اما نه!
ساحل اینقدر که در فاصله با دریا نیست

شب که آرام تر از پلک تو را می بندم
در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست

این عصرهای پاییزی عجیب بوی ِ نفس های ِ تو را می دهد ...!
گوئی ... تو اتفاق می افتی و من دچار می شوم ...

دلم فریاد می‌خواهد
ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کنم
هر شب...

صدا همون صدا بود
صدای شاخه‌ها و ریشه‌ها بود

بهار بهار چه اسم آشنایی

صدات میاد اما خودت کجایی
وا بکنیم پنجره‌ها رو یا نه
تازه کنیم خاطره‌ها رو یا نه

بهار اومد لباس نو تنم کرد
تازه‌تر از فصل شکفتنم کرد
بهار اومد با یه بغل جوونه

عیدو آورد...

به عمر مثنوی‌ات با تو زیستم‌، شاعر
و سخت بدرقه‌ات را گریستم‌، شاعر
اگر چه در همه‌جا آسمان همین‌رنگ است‌،
قبول می‌کنم‌، اینجا دل شما تنگ است‌
درنگ کن که دلم با تو همسفر شده‌است‌
سفر؟ نه‌، آه‌... دلم با تو دربه‌در شده‌است‌
تو ساده گفتی و من نیز ساده...