متن پرتگاه

در هنگامه ی هر غروب
صحنه ی غم انگیز
کابوس تکراری نداشتنت
به استقبال چشم هایم می آید
تا که در تاریکی مطلق
بر لب پرتگاه شب بنشینم و
سقوط آرزوهایم را
نظاره کنم

در لاب ِ لای ِ دلشوره ها و ترس ها یم

لب پرتگاه ایستاده ام

میدانم دستم را نمیگیری

فقط محض رضای خ دا پرتم نکن !

تلخ ترین لحظه آن جا بود که لبهٔ پرتگاه ایستادیم اما کسی نگرانمان نشد ...
شاید انقدر ساکت ماندیم که فراموشمان کردند ..!

گاهی خودت را گم می کنی ...
جایی میان هیاهوی ذهنت ...
در انتهای وجودت سکوت نامت را فریاد می کند ...
جادهٔ خیال را طی می کنی به مرز افکارت ...
در دل تاریکی آرزو را به آتش می کشی و تیغ بغض ردی می شود بر گلویت ......

در ابتدای راه اعتماد میکنی و دستت را با هزاران امید به دستش میدهی و با خوش خیالی،
در حالی که چشم هایت را بسته ای
و وجودت مملو از احساس است قدم برمیداری...
نه ترسِ سقوط داری و
نه ترس از ارتفاع
گاهی زیر چشمی آن هایی که از...

اگر از پس دوست نداشتنت برمی آمدم، تا به حال هزار بار رفته بودم.
دوست نداشتن تو کار من نیست.
دوست داشتنت هم آسان نیست.
هیچ دوست داشتنی آسان نیست.
راه هیچ عشقی هموار نیست.
اما دیوانه که باشی تنهای تنها حتی در تاریکی شب میزنی به دل کوه و...

برای پرواز
ابتدا باید تا لبه ی پرتگاه رفت.
من از آن پروانه ها نیستم
که بال بگشایم بر فراز گل واژه ها
لطیف و تُرد و بس نجیب

من چون عقابم
یا شاهین م
تیزپرواز،
یا شاید یک «باز»
با بال هایی باز
خشن و بس عجیب!...

چشم بلندترین پرتگاه دنیاست هرکس از آن بیافتد تکّه هایش هم پیدا نمیشود.( والح)

آدم ها نیاز دارند ، لااقل به یک نفر
یک نفر که همه جوره بلدشان باشد ،
کسی که اگر در مسیر دشوار زندگی خسته شدی ، صندلیت باشد !
کسی که تمام عیار هوایت را داشته باشد
و با هر بار دیدنش دلت پر از زندگی شود ؛
که...

ما انسان ها زمانی ارزش های واقعی زندگی را درک میکنیم که در لبه ی پرتگاه ایستاده ایم.

ژوزف کمبل

گاهی به سرم می زند
گاهی دلم
پر می کند کاسه ی خواهش را ؛ لبریز
بیچاره پای من
مانده مردد
از کدامین پرتگاه
خودش را پرت کند پایین !

یه سری آدما تکیه گاه نیستن که هیچ؛پرتگاهن

انسان نمی تواند به پرواز درآید، مگر آن که ابتدا به لبه‌یِ پرتگاه برسد.


نیکوس کازانتزآکیس | آخرین وسوسه‌ی مسیح