متن اندوه عشق

می کند رسوا دو چشمانم که دارم عشق یار

زخم در جان می نهد اندوه هر دم بیشمار

لبریزم از فکر و خیال تو.
ولی کافی نیست، باید باشی.

سوختیم از اضطراب عشقی که بهر ما تسکین نداشت
خاطرمان ملول گشت و جانمان گرفت و لب نگشودیم

گرچه جانم کرده باور، منتهای مِهر را
لیک راهی نیست تا، آغوشِ عشق‌آویزِ مِهر

مرگ من آن لحظه که ترکم تو کردی، سر رسید.

ای بی خبر از حال منِ مست کجایی...


من یاد تو هستم تو مرا یاد نداری...