بیو غمگین

فریاد از تو ،
به که پناه برم ،
وقتی می آیی ،
غم !
حجت اله حبیبی

شرحی زِ حال و حالی زِ شرح نیست...

کاش میشد یه شب لا به لای گریه ها مُرد

ولی هیچی نمیتونه جای خالیشو پر کنه

پدرم

یک روزی میمرم . و تو فکر میکنی که من فقط آفلاین م.

ناگهان میل به سخن گفتن را از دست دادم؛
ضربه های پشت سرِ هم مرا خاموش ساخت

غمگینم؛ مثل پرنده ای آزاد ولی دلتنگِ قفس...

من افسرده نیستم ...
فقط نیاز به خواب ابدی دارم ...............

سفید پوشیده بودم با موی سیاه .
اکنون ،
سیاه جامه ام با موی سفید .

تمام درد ها و رنجها 12:00به بعد سراغم میان

شادی هایمان در میان امواج دردها غرق شد.

منتظر تولد سال بعدت نباش. باور کن گاهی توی یک ماه، یک هفته و حتی یک شب، بزرگ می شی .

از ما چه مانده غیر از آرزو؟!

دنیا پر شده از جای خالی آدم ها . ⠀   

مَن از آنی که تو ازمن ساختی ویران تَرم .

جبران نمی شوی
حتی به گریه های عمیق؛

فراموش کردن خیلی عجیبه..
هیچ پروسه ایی نداره،ی روز یهو از خواب بیدار میشی یهو یادت میاد به اونی که هر روز فکر میکردی
دیگه فکر نمیکنی:)

من خیلی وقته خودم نیستم و کسی نفهمید .

بابا بهت گفته بودم بعد تو میمیرم

و کسی درک نکند قلب شکسته ام را...

و دستانم هنگام نوشتن نامش می لرزند...

به حبسی افتاده ام که می دانم رهایی از آن ممکن نیست...

درد بدنم را شهری برای سکونت می داند و از شهر نمی رود بلکه مدام خانه اش را عوض می کند...

نفرین می کنم آنکه در هنگام تولد من این چنین سرنوشت بر پیشانی نوشت ..