خداداد نواندیش
قناعت مرگ آرزو هاست!
برای باران مینویسم
برای بیابان
برای تو که بودنت مثال نفس
برایم ضروری است
پس بخوان
همچو بیابان که محتاج باران است
منم محتاج تو هستم تو که همچو بارانی
برای تنِ خشکیده من
بیا؛ ببار بر من تر کن خاک وجودم را
شاید که سبز شد این بیابان تن...
دوست دارم شبیه تو باشم
تو خوبی
همچو ارغوان زیبا
همچو اقیانوس عمیق
ُهمچو رودِ روان
دوست دارم ارغوانی باشم که بر روی اقیانوس رها
شده و بسوی ابدیت روان است
من و تو
بغلم کن ؛
یجوری بغلم کن که انگار
مُرده بودمُ دوباره
زنده شدم
این که دوستتدارم هم دوستداشتنی است
ای دوستداشتنی ترین دوستداشتنی ها
خ.نواندیش
۱۴۰۲/۶/۲۶
عشق،
دنیایی که مردمش سرزمین
ها را به سلاح نه بلکه با
گلهای رُز و یاس فتح می کنند...
خ.نواندیش
ت.۱۴۰۱/۶/۲۳
چندیست درون من
جنگ بزرگی شکل گرفته است
که طی هر حمله
قسمتی از روحم ویران میشود
خ .نواندیش
۱۴۰۳/۱.س.ش
شکستنی های زیادی را شکستم جز غرور آدم ها
خداداد نواندیش
قناعت مرگ آرزو هاست !
خداداد نواندیش
شب های پاییز
کنار نور شمع رقصان
و سمفونی عجیب باد که
در کوچه های سرد و بی روح می پیچد
دل انگیز و هم چنان، غم انگیز است
خداداد نواندیش
نیاز نیست ؛ که پیر شویی تا بدانی که زندگی ارزش غصه خوردن را ندارد همین که به گذشتة نگاه کنی
این مسئله رامی فهمی.!
خ.نواندیش
منم آن مطلق کافریکه بعد دیدن چشمان تو ایمان آورد
خ.نواندیش
