متن نرگس

دستی به قلب و دست دیگر روی پیشانی
این نرگسِ پیراهنت رسماً مرا کشته !!
«آرمان پرناک»

به تو فکر می کنم
مثل خسته به خواب و نرگس به اردیبهشت...

می دَمَد آلاله قامت ، می نماید سرو ناز
چشمِ نرگس های فرودین زده مست و خمار

می برد دل را به صحرای جنون هر بامداد
برگ هایِ مستِ بارانِ خورده ی باغِ انار

می چکد آهسته بر کنجِ دلم هر بامداد
اشکِ شوقِ قاصدک های نحیفِ بی قرار

نعره...

من از افتادن نرگس به روی خاک دانستم
که کس ناکس نمی گردد از این افتان و خیزانها

بهاران
کم کمک فصل بهاران می رسد
روز خوب روزگاران می رسد

می رهاند کوچه را از انجماد
می تراود نور و باران می رسد

می جواند ساقه ای نورسته را
ساز و برگ چرخ دوران می رسد

می تکاند شاخه ها را از کلاغ
آهویی از کوهساران می رسد...

روز وصال دوستان دل نرود به بوستان

یا به گلی نگه کند یا به جمال نرگسی

عطر عجیب نرگست،پیچیده در تنهاییم
در بهمن آغوش من ،حس بهارانی بیا

دخترک با چشمانی معصوم
نجوا کرد:
خانم، گل نرگس ؟!
داغ تنهایی ام تازه شد...
دل پردردم خون شد ...
طروات گل در هاله اشکم رقصید
یادم آمد با چه شوری
از باغ آرزوهای زندگی،
نرگس، برایت چیدم ...
زیباترین نگاه گل ها،
را به نگاهت دوختم ...
لبخندت برایم...

در هر طرفم صورت معصوم تو باشد
چشمم هدف تیر تماشای تو باشد

باغ شوی تا که روم دیدن گلها
گلها همه نقش رخ زیبای تو باشد

باران که شود نم بکشد موی سیاهت
بوی تنم از نرگس موهای تو باشد

ساحل بروی صید کنی کاش تو یکبار
ماهی شوم...

گلی خوشتر زنرگس نیست آقا
جهانی دیده ام ابریست آقا
بیا بشکن سکوت مکر و تزویر
که دل ها عاشق مهدیست آقا
حجت اله حبیبی

ای بهارم
وقتی از راه می رسی،درختان سیب
شکوفه نثارت می کنند وگل های آفتابگردان از خورشید جمالت می چشند
آسمان از شوقت می گرید و زمین با یادت بارور می شود
به راستی چقدر خوش قدمی که تمام خوبی ها را به همراه داری.
پس من چگونه عاشقت نباشم...

در سرمای زمستان که گل ها خفته در خاک اند
تو سفید و زرد زیبا سر از خاک بیرون می آوری
به خانه ام می آیی و زمستان مرا زیبا تر از هر بهار می کنی

.
"عطرِ نرگس" در هوای "زمستان" پیچید!
"دوست داشتنت" جوانه زد...
یادت دوباره جان گرفت...
و این بار تصویر "چشمانِ سیاهت" بود، که لابلای افکارِ بهم ریخته ام،مُدام "دلبری"می کرد...
به راستی چه رابطه ی عجیبی با هم دارند:
عطرِ نرگس...
زمستان...
دوست داشتنت...
چشم هایت
چشم هایت
چشم هایت...

زمستانی که شش دانگش
را سّند زده ام به گرمای نگاهت به آواز ِسکوتت
به اشکها و لبخندهایت به آغوش ِ امنت برای من
در آینه ی ایامی که به کام دلم میچرخد!
پرشور ؛
مهربان ؛
همراهم بمان
بی ریا و بی همتا
زمستان فصلی که پایان تمام تردید...

به حضرت حافظ
به سرخی دانه های انار
به بوی خوش خرمالو
و به نرگس های نشسته در گلدان سوگند
تو را
طولانی تر ازهمه یلداهای عمرم
دوست دارم.

من خراب نگه نرگس شهلای توام.

روییده
دل تنگی
.
جای نَرگس
.
تنگ شد
به تن
دیوار خاطره ها

خوش آمدی به زمین ای شروع زیبایی
تو عطر یاسی و نرگس تویی که زهرایی
تو آن طلوع قشنگی که در کنار علی، برای ظلمت شب‏های مکه آمده‏ای
مقامِ فاطمه بودن فقط لیاقت توست، طلوع کن که محمد رسالت خود را، دگر به واسطه تو، تمام خواهد کرد
تو آمدی...

صحبت یاس و نرگس و مریم نیست
دل باغبان
پژمرده است