متن درد فراق

دل ز سودای جهان، رسته ز بندِ آرزو
جان به دیدارِ نگار، بسته ز مهرِ گفتگو

چهره چون ماهِ تمام، قامت سروِ بوستان
دل ز هجرانش مدام، خسته ز تقدیرِ عدو

خاکِ این کویِ بلا، سرمه به چشمانِ دعا
تا که بیند دلربا، خسته از این های و هو

آتشِ...

رفـتـے و با رفـتنت،
این هجـر بے پایان ما شـבت گرفـت.

میگفت کو تا جداییمون
ولی، آخر سرم اومد
من از هرچی که ترسیدم
ببین آخر، سرم اومد
با پاهای خودش میرفت
با چشمای خودم دیدم
که روزای بدم رفت و
روزای بدترم اومد
رفت که رفت که رفت که رفت که رفت
مونده واسم این چشای خیس
قلب من بفهم...

به ناز خفته چه داند که دردمند فراق

به شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب؟

بس نمک‌، بر سینه‌ام، پاشید و رفت
بر سرِ من، گردِ غم، پاشید و رفت

وقت رفتن چشم تو بوسیدم و گفتم بمان،
اما نماندی.

زندگی سخته،

ولی نه سخت تر از نبودنت.

رفتی به سرِ زندگی خود؛ دلِ من هم،

باید برود بی تو زند سرد، نفس را.

جانا، دلم ز درد فراق تو کم نسوخت
آخر چه شد، که هیچ دلت بر دلم نسوخت؟

دیوانه وصلم

از باده چون لعل بده جام و شرابم
ارچند که دیوانه و سرمست و خرابم

دور از بر تو در بر آتش به چه حالم
چون شمع که میسوزم و هم سینه کبابم

شاید که نداند کسی از حال پریشم
از درد فراق تو که من سخت عذابم...