حرص نخور قندم ! فنجانِ زندگی, قهوه تر از آنست که بخواهی مزّه بپرانی !! آرمان پرناک
هر روز عصر به امید در آغوش گرفتن دست هایت قهوه را بهانه می کنم و میان دنج ترین کافه ی شهر قدم های فاصله ات را می شمارم اما افسوس همیشه فنجانم را تلخ سر می کشم و دست هایم انتظار را ملاقات می کنند مجید رفیع زاد
هر روز عصر کنار فنجان گرم می نشینم به عشق قهوه ی چشمانت آن را سر می کشم و خاطرات با تو بودن را مرور می کنم ای کاش بودی شیرینی فنجانم می شدی مجید رفیع زاد
حال دلم خوب است ... منم و یک فنجان چای تکیه داده ام ... به پشتیِ قدیمیِ قرمز اتاق ... خوشم ... از خنده های مادرم که بوی خوش دست پختش پیچیده در پستوی خانه ... اندکی شعر سروده ام از چشمان پر زرق و برق مادرم چند خطی نوشته...
در من سرد شد دو فنجان چای که قرار بود با هم بنوشیم
تلخ شد طعم شیرین شعرهایم افتاد شکست فنجان سفید گل مشکی
دلم یک فنجان قهوه ی داغ می خواهد و یک دوست که بشود با او حرف زد و بعد پشیمان نشد...!
وقتی گفتم با من بمان فنجان قھوه از دستت افتاد صدای پیام گوشیت آمد چشمانم را برای چند ثانیھ بستم ودوباره باز کردم وجای خالی تو تا ابد در نگاھم حک شد
سهراب میگوید زندگی جیره مختصری است ... مثل یک فنجان چای ... وکنارش عشق است ... مثل یک حبه قند ... زندگی را با عشق، نوش جان باید کرد گاهی اما زندگی جیره ای از درد است مثل یک قهوه ی تلخ بی نسیب از قند است گاهی این زندگی...
