ساعت یک‌ِ نصفه شبه ، امّا چشام هَم نمیاد ! انگاری گیتارِ صِدام ، یه زخمه‌ی تازه می‌خواد ! تو روزگارِ والیوم ، چشم‌ِ نَخُفته نوبَره ! خُورُ پُف‌ِ ثانیه‌ها ، حوصله‌م‌ُ سَر می‌بَره ! گربه‌ها دعوا می‌کنن ، بالای دیوار ، دوباره ! هیچ‌کس دیگه حوصله‌ی شب‌زنده‌داری نداره !...
تو ونوسِ برنزه‌ای بودی با یه لب‌خندِ بی‌غش و ساده پیِ ردِت رو ماسه‌ها می‌گشت این نهنگِ به ساحل افتاده من دچارِ نگاهِ ایرانیت، مستِ عطرِ فرانسویت بودم شمس بودی تو جلدِ یه پری و منِ دیوونه «مولویت» بودم شکلِ آیدای شاملو مُرده، غمِ پشتِ نگات مُسری بود بوفِ کوری...
کودکان در گهواره ها گلوله می خورند و عشق را باید از داروخانه ها خرید در بسته های دوازده تایی با طعمِ آناناس و هندوانه. بیدار که می شویم خوش حالیم از این که ملافه ی بستر کفنِ ما نشده و هنگام بیرون رفتن از خانه آرزو می کنیم مینِ...
آقای داروین! لطفن عقربه ها را به عقب برگردانید. ما خوش حال بودیم وقتی از درختی به درختی می پریدیم با یک گلابی میان دندان هامان!
در باران که به خانه برمی‌گردی، از صاعقه‌ها نترس! آن‌ها صاعقه نیستند فلاش‌های دوربینِ خداوندند که دائم در حال عکس گرفتن از توست! فردا که از خانه بیرون بیایی باران بند آمده است و تصویرت در چال‌آب‌های کوچکِ خیابان انعکاسِ تاج محل را در حوضِ مرمرش کم‌رنگ می‌کند. تو عابری...
تو عابری عادی در خیابان پاییز نیستی! فرشته‌ای هستی که بال‌هایش را پشتِ مانتویی سیاه پنهان می‌کند و مقنعه‌اش معبدِ اینکاست که خورشید را در خود دارد!...
دل‌بری حتا در بهشت زهرا. وقتی در جامه‌ی سیاهت با چشمان غم‌زده مُرده‌ای را مشایعت می‌کنی، تمام آمپلی‌فایرها لال می‌شوند و من از یاد می‌برم جنازه‌های ترمه‌پوشی را که با صفی از لباس‌های سیاهِ بدرقه‌گر از کنارم می‌گذرند. بر سنگِ هر گوری قدم می‌گذاری، می دانم آن مُرده به بهشت...
نقاب . ،کاشکی میشد تو زندگی ما خودمون باشیمو بس تنها برای یک،نگاه حتی برای یک نفس تا کی به جای خودما نقاب ما حرف بزنه تا کی سکوت و رج زدن نقش نمایش منه
بچه که بودم از جریمه های نانوشته که بگذریم سلمانی و ساعت و سیب سکه و سلام و سکوت و سبزی صدای بهار هفت سین سفره ی من بود. بچه که بودم دلم برای آن کلاغ پیر می سوخت که آخر هیچ قصه ای به خانه نمی رسید. بچه که...
نسیم هم مُدام می‌رود و بازمی‌گردد با رؤیای گذر از درز روسری و دزدیدن عطر موهایت! زمین و عقربه‌ی ساعت‌ها برای تو می‌گردند و من به دورِ تو!
شکل کاترین دونوو می خندی مونالیزا می افته از سکه روبروی شکوه لبخندت همه دار و ندارمو می دم واسه اینکه دقیقه ای باشم جای سنجاقک گلو بندت
جان جهانی در این دستهای خالی که نان ندارند اما تا همیشه نوازش دارند برای تو
تا چشم رو هم می ذاری می بینی عمر تموم شد بین چهار تا دیوار وجود تو حروم شد
ول کن اخبار توی رادیو رو آسمون اینجا ابریه بی تو تنها وقتی تو باشی آبی میشه وقتی می پوشی تاپ آبیتو
زمین مثل یه سیگاره که چند تا پک ازش مونده مسافر خونه ای تاریک پر از مهمون ناخونده
تحویل سال نو بی تو بدون تو تکرار سالای تاریک پشت سر سالایی که توشون از تو اثر نبود نه یه نشونی و نه خط و خبر
هر درخت می تونه یه بهانه باشه تا شاید این دنیا دوباره زیبا شه
همین بسه برای من همین که با خبر باشم که تو آروم و خوشبختی می تونم غرق رویا شم
عشق یعنی سلام اول صبح بغض با یه ترانه ی غمناک داغ بودن با بوسه ای از دور مثل اعجاز قهوه و کنیاک
گمت کردم مانند لبخندی در عکس های کودکی ام
دستم ، نه ! اما دلم به هنگام نوشتن نام تو می لرزد…........!
به چه می خندی؟! یادت باشد که همیشه همین قلب بی قرار جای هزار غزل عاشقانه را می گیرد تو بخند! تمام ترانه ها فدای یک تبسمت خاتون!
بخوان به معراج آغوشت مرا ...! که سرزمین این کولی ... از مرز نفسهای تو ...؟ آغاز می شود ....!!
این برگ‌های زرد به خاطر پاییز نیست که از شاخه می‌افتند قرار است تو از این کوچه بگذری و آن‌ها پیشی می‌گیرند از یکدیگر برای فرش کردن مسیرت...
