متن مریم گمار

تا الفبای گریه
بغلتد
بر گونه ی کویر

ببین!
گرفته دامن ساحل را
دریا

و عبور می کند
باران
از جاده ی خیال
و پاییز
خمیازه می کشد
درخت را

حالا
می نشیند ابر
بر شانه ی باد
و می رقصد
گیسوی علفزار
در شعرم

بگو
چگونه در گوشِ تابستان
نپیچد
ترانه ی ماه
که از هر طرف
روشن می کند
تکلیف شب را

این روایت که تمام شود
می رقصد
شکوفه ی سیب
برسطر اوّل
وَ می تکاند آستین از غم.

بگو!
از کدام حرف گذر کرده ای
از کدام کلمه
که بهار نشسته
بر شانه های شعر
و پای استعاره
به این صفحه باز شده؟

از کدام ثانیه عبور کرده ای
که از تو روشن شده
چشمِ تقویم
و جان گرفته
واژه های پوسیده؟

ای جوانه ی نوپا!
به کدام ریسمانِ خورشید
گره خورده ای
که به تحلیل کشانده ای
رگهای جهان را؟

برخیز
و در جیب بگذار
برگ برگ حواست را
و عبور کن از زخم

می بینی ؟
باز کرده دهان
شکوفهِ به تحسینت

شعرم را بردار
وبا زاویه دید درخت
کنار بزن
سرانگشت پاییز را

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان

از کدام تباری؟
که شکسته ای طلسم خواب را
حتی اگر بیفتد از نردبان ستارهِ
ماه.
مریم گمار ۱۴۰۳/۷/۲۰

نشسته ام
بر تکلم نگاهت
که جا گذاشته
هزاربوسه
بر پیشانی آینه
و بهم می ریزد بازی شب را
مریم گمار ۱۴۰۳/۷/۲۰

برخیز
و در جیب بگذار
برگ برگ حواست را
و عبور کن از زخم
مریم گمار ۱۴۰۳/۷/۲۰

می بینی ؟
باز کرده دهان
شکوفهِ به تحسینت
مریم گمار ۱۴۰۳/۷/۲۰

شعرم را بردار
وبا زاویه دید درخت
کنار بزن
سرانگشت پاییز را
مریم گمار۱۴۰۳/۷/۲۰

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان
مریم گمار ۱۴۰۳/۷/۲۰

می بینی؟
با تو کوتاهتر شده است
دست سایه.
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

به خیابان که بتابی
می گذرد
از پیشانی بهار
تا بپیچد بر ساقه ی رویا
نسیم
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

به خیابان که  بتابی
اشکم
الماس می شود
و سکوت آینه
شکسته
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

به خیابان که بتابی
چه قطعه پنجم  بتهوون باشد
چه رودخانه ای از دیدگاه بارت
می مانَد ردّ خورشید
برگونه ی پنجره
مریم گمار ۱۴۰۳/۴/۳۰

باید که شکل بگیری
در بُعد دیگری  از درخت
در شعری که آفتابیست.
مریم گمار

ای کوه سر به زیر!
اکتفا مکن
به بهانه ی کوچک فواره
یا عصب های بلند رود!
مریم گمار۱۴۰۳/۴/۳۰