شعرسپید مریم گمار

بگذار!
بگذرم از مویرگ های کلمه
کسی چه می داند
کدام ثانیه
کدام دقیقه
بند بند شعرم را شمرده؟

شاید 
غبارِ قرن 
زدوده شود
از آینه ی تقویم.

بگذار چشمِ پنجره 
به نصف‌النهارِ آفتاب گشوده شود 
در این قرنِ تاریک، 
تا این‌بار 
شهابی که می‌گذرد، 
نامِ تو را بخواند. 

نگاه کن!
هنوز...
واژه ای
نفس دارد
در سطر های نیم بند

بیاو شکوفه کن!

حالا
هر قدر
بلند شوم
از هجای نور
باز
صخره ی شکسته ی حافظه 
جیغ می کشد
دریا را

مپاش نمک بر زخمِ آینه!
که درد می کشد
ریشه ی شعرم

نشسته ام  بی چتر
زیر برفی که
نفوذ کرده
تا مغزِ استخوان

ببین!
پراکنده ام
در قامتِ باد

وَ می کارم
بذری عقیم
در ساعتی معکوس

تا الفبای گریه
بغلتد
بر گونه ی کویر

ببین!
گرفته دامن ساحل را
دریا

و عبور می کند
باران
از جاده ی خیال
و پاییز
خمیازه می کشد
درخت را

حالا
می نشیند ابر
بر شانه ی باد
و می رقصد
گیسوی علفزار
در شعرم

بگو
چگونه در گوشِ تابستان
نپیچد
ترانه ی ماه
که از هر طرف
روشن می کند
تکلیف شب را

این روایت که تمام شود
می رقصد
شکوفه ی سیب
برسطر اوّل
وَ می تکاند آستین از غم.

بگو!
از کدام حرف گذر کرده ای
از کدام کلمه
که بهار نشسته
بر شانه های شعر
و پای استعاره
به این صفحه باز شده؟

از کدام ثانیه عبور کرده ای
که از تو روشن شده
چشمِ تقویم
و جان گرفته
واژه های پوسیده؟

ای جوانه ی نوپا!
به کدام ریسمانِ خورشید
گره خورده ای
که به تحلیل کشانده ای
رگهای جهان را؟

برخیز
و در جیب بگذار
برگ برگ حواست را
و عبور کن از زخم

می بینی ؟
باز کرده دهان
شکوفهِ به تحسینت

شعرم را بردار
وبا زاویه دید درخت
کنار بزن
سرانگشت پاییز را

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان