**دردی که ماند** نگاهت نمی‌کنم، سخنی نمی‌گویم، به رویت نمی‌آورم. اما در من، چیزی نفس می‌کشد، چیزی که نامی ندارد، اما هر شب، در گوشه‌ای از قلبم چنگ می‌زند. حق من نبود، اما سهمم شد. چیزی شبیه زخم، شبیه سایه‌ای که از دیوارها جدا نمی‌شود. و من، با دست‌هایی تهی،...
چگونه غذا از گلو پایین رود وقتی گذشته‌ی تلخِ سنگین را بالا می‌آوری؟ با هر قاشقی، حفره‌ای در ذهن کَندی، سر از سلولی دیگر درآوردی... ای زندگی! سر از دنیای تو درآوردم! اقرار می‌کنم قاتل، من بودم که با چاقوی «بودن» به جانت اُفتادم اقرار می‌کنم که پنجره، که کبوتر،...
پنداشتم سخت‌گیرم، ولی دیدم که دشوارتر بوده راه رفتم، ز خود دورتر ایستادم دیدم که حق داشتم بی‌گناه از دور اگر خویش را بنگرم جز زخم و درد و غمی بی‌پناه؟ ترسم که دیگر نماند توان ترسم که افتد دلم در تباه من سخت‌گیرم؟ نه، این روزگار با من نکرده‌ست...
برخیز و در جیب بگذار برگ برگ حواست را و عبور کن از زخم
