متن باد صبا

در جان من ای یار تو منزل داری

زیبایی و عطر و بوی سنبل داری

آرامش جانی و خودت می دانی

ای عشق به دل تو آیه نازل داری

در به در می شود
به دنبال نگاهت
خیالم
آن گاه که باشی
سیزده بدر خواهد شد

چو عطر پونه در باغ و گلستان

جهان زیبا که باشی شادی جان

پر از شوق گل سرخست دل من

که چون بلبل شوی در باغ مهمان

هر صبح دلم مست و غزلخوان تو است

رقصان شده و خمار چشمان تو است

در باغ غزل باز گُل افشان شده عشق

در را بگشا عشق که مهمان تو است

به راهی می رود
کودک خیال
که بر می گردد
پیر آرزو

شرمنده
وجدان روزگار
از مظلومیت کودک فقر

افطار می کنم
روزه ی عشقم را
به دعوت لبخندت

شنبه تولد
ثانیه هاست
تا دوباره
دوستت بدارم

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی
گیسویت

توی همراه قلبم بهترینم

کنم جان را به قربان یاسمینم

شوم دلشاد گویی در زمانه

اگر دستم بگیری نازنینم

باد صبا

دلم را، آفریدی ، غم چرا در آن نشاندی

چرا در خانه دل، عشق را در جان نشاندی

چه سود از دل،چه سود از عشق،جانانم تو هستی

نشاندی عشق را جانا، چرا هجران نشاندی

بادصبا

اگر باشی ، به شعرم ؛ تو غزلخوان

شوم ، بلبل ، بخوانم ؛ شادوخندان

حدیثِ عشق ، گویم ؛ تا سحر؛ من

چو یوسف باشی و من پیر کنعان


بادصبا

پروانه شدی جانا در حد جنون امشب

با عشوه ی هر واژه از غصه برون امشب

در دشت شقایق ها رقصان تو چرا هستی

چون شمع بسوزی و عشق تو فزون امشب


باد صبا

می نوازد دستان عشق گیسوان پریشان دخترک صبح را

در طلوعی دیگر با نغمه چکاوک های عاشق ثانیه ثانیه، پر مهر

رقصان، میان زمین و زمان قصه شیرین و فرهادی دیگر در میان واژه ها جوانه می زند و مطلعی شیرین می شود

برای غزل عشق که با پرتوی جانبخش...

زاینده ترین
رود روان باش و بخند

چون باد صبا
مشک فشان باش و بخند

دم آمده
چای صبح با طعم عسل

آسودهٔ
غم های جهان باش و بخند ...

شهراد میدری