متن برف

عشق یعنی امید، یعنی طراوت باران، یعنی سفیدی برف، یعنی ساز زندگی و لبریز از خوشی و عشق یعنی راز زیستن !

دلم یک زمستان سخت میخواهد

یک برف

یک کولاک به وسعت تاریخ

که ببارد

که ببارد

که ببارد

و تمام راهها بسته شوند

و تو چاره ای جز ماندن نداشته باشی

و بمانی …

از پشت پنجره اولین برف زمستانی را نگاه میکنم
خانه گرم گرم است اما بدنم از سرما میلرزد
نمیدانم از برف است یا از تنهایی
برای خود چای میریزم پتو را بدورم میپیچم شاید کمی گرم شوم
بی فایده است دستانم پاهایم چون تکه ای از یخ سرد سردند
به...

داره برف میاد ، بیا تو قلبم سرما نخوری !

برف آمد و پاییز فراموشت شد . آن گریه ی یک ریز فراموشت شد . انگار نه انگار که با هم بودیم . چه زود همه چیز فراموشت شد

راه ها/ در جستجوی/ جای پاهای باقی مانده اند.
برف اب شده است

اگر بمیرم (البته باید بنویسم «وقتی که بمیرم»، چون مرگ امری قطعی است و «اگر » ندارد!)، پس وقتی بمیرم، اگر که مرده‌ها اصلاً دلشان برای چیزی تنگ شود، حتماً دلم برای شب‌هایی که در زمستان سرد، به زیر لحاف سردِ توی اطاق سرد می‌خزیدم تنگ می شود: وقتی پاهایم...

نامش برف بود
تنش برف بود
قلبش از برف
و تپشش
صدای چکیدن برف
بر بامهای کاهگلی...
و من او را
چون شاخه ای که به زیر بهمن شکسته باشد
دوست می داشتم.

برف نو، برف نو، سلام، سلام
بنشین، خوش نشسته ای بر بام

پاکی آوردی ای امید سپید
همه آلودگی ست این ایام

برف
هرچه
نرمتر و
سبک تر
بیاید
سخت تر و
سنگین تر
می ماند
غم
هم

اگه نبودى...دنیام سیاه و سفید بود
نمیدونم شایدم فقط سیاه بود
نه آبى آسمون معنى داشت
نه سرسبزى سپیدار و
نه سپیدى برف
حتى پاییز هم دیگه هزار رنگ نبود
اگه نبودى بوى عطرِ کوچه پس کوچه هاى بچگى رو لا به لاى روزمرگى ها گم میکردم
اگه نبودى کى...

تو را همواره می خواهم
نه گاهی داغ گاهی سرد
که عشق تو همانند درخت کاج
میان برف دوری هم
هنوزم سبز و پابرجاست ...

برف هم دلیلِ عاشقانه ای ست

برای سفر به آغوشت ؛

عشق راهش را پیدا میکند ،،،

حسد ایمان را در قلب انسان آب می کند آن گونه که یخ و برف در آب ذوب می شود

گفتی میز را بچین / می آیم / چقدر برف نشسته روی صندلی

شب موهای مادرم
سپید شد
این تنها برفی بود
که هرگز آب نشد

دختر بهمن ماه خوب
دختر برف
دختر بوران و سرد ترین شب خدا
چه خوب که خالق گرمترین جای جهان منی
تولدت مبارک

برف ده سالگی بخاطر ادم برفی هایش

برف چهارده سالگی بخاطر اخبار و تعطیلی هایش

برف هجده سالگی را درست یادم نیست در میان افکار یخ زده بودم

برف بیست سالگی قدم زدن های عاشقانه و رد پاهایم

برف بیست و پنج سالگی به بعد فقط سرد بود و سرد...

زنگ کاردستی

یا پارو می‌ساختم یا نردبان


آقای شرقی می‌گفت:

نردبان و پارو

نشانه ترقی و ثروت است

_یادش به‌خیر_

حال در پشت‌بام خانه‌ای

برف پارو می کنم

و نردبان، وسیله‌ای‌ست

که مرا به پایین می‌برد!

گفتی میز را بچین/می آیم/چقدر برف نشسته روی صندلی

به اشتیاق اولین دانه برف
به تحمل آخرین برگ پاییز
به گرمای تن خورشید
و به زیبایی آسمان شب
قسم می خورم که دوستت دارم

زمستان باشد و…
برف باشد و…
سوز باشد و…
نیمکت
پارک
یخ زده باشد و…
تو
در کنارم…
با وجوده اینهمه گرما
بزرگترین دروغی که
می توان به آن خندید
سرد بودن هواست !!!

دنیای بی پدر، گرفت از جهانِ من
چشمان مهربان و پر از حرف مادرم
درظلِ آفتاب، در عمق خاک ریخت
گیسوی سر به زیر و پر از برف مادرم

دنیا کوچک‌تر از آن است
که گم شده‌ای را در آن یافته باشی
هیچ‌کس اینجا گم نمی‌شود
آدم‌ها به همان خونسردی که آمده‌اند
چمدان‌شان را می‌بندند
و ناپدید می‌شوند
یکی در مه
یکی در غبار
یکی در باران
یکی در باد
و بی‌رحم‌ترینشان در برف
آنچه به جا می‌ماند
رد...