متن تک بیت

برای تنگدستان سال نو یعنی غمی دیگر
از عیدی که پدر شرمنده باشد سخت بیزارم

آنکه یک عمر به شوق تو، در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست:)!

دوستی هر که ترا روشن است

چون دلت انکار کند دشمن است

با هرکه توانسته کنار آمده دنیا
با اهل هنر؟ آری! با اهل نظر ؟ نه!

زعیب خویش هنر نیست چشم پوشیدن

که پرده پوشی عیب کسان هنر باشد

با اهل وفا و هنر افزون شود و کم
مهر تو و بی‌مهری گردون نه و هرگز

گفتی: بگوی عاشق و بیمار کیستی
من عاشق توام تو بگو یار کیستی؟

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند
به دریا رفته می داند مصیبت های توفان را

سنگ را در ناله می آرد وداع دوستان
بیستون فریادها در ماتم فرهاد کرد

نه چاره ای که دل از دوستی اش برگیرم
نه حیله ای که توانمش باز راه آورد

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا
در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

چو خواهی که بد نشنوی از کسان
میاور بد هیچ کس بر زبان

ور ز دیده آب بارد بر رخ من گو ببار
نوبهاران آب باران باغ را زیبا کند

میانِ گریه می خندم، که چون شمع اندر این مجلس

زبانِ آتشینم هست، لیکن در نمی گیرد

ازبس هجوم کرده بچشمم خیال دوست
چندان مجال نیست که بینم جمال دوست

طبیب شهر که هر درد را دوائی جست
بدرد عشق نداند کسی چه درمان گفت

دلهای سنگ را به نگاهی طلا کنی
این کیمیاگری هنر چشمهای توست

بعدها نام مرا باران و باد
نرم می شویند از رخسار سنگ

چُنین قفس نه سزایِ چو من خوش اَلحانیست
رَوَم به گلشنِ رضوان، که مرغِ آن چمنم

دوستت دارم قشنگ است این زمن ازآن تو
تحفه ای بهتر ندیدم تا کنم قربان تو

جوانی خود مرا تنها امید زندگانی بود
دگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد

با خنده گفتمش: به سلامت… سفر بخیر…
وقتی که رفت، از تو چه پنهان... دلم گرفت

امروز جمعه نیست، ولی با نبودنت
مانند عصر جمعه ی تهران دلم گرفت

هنوز..

پدرم رفت و نگاهم به نگاهش هنوز
قاب دیوار دلست.. خنده نابش هنوز