متن تک بیت

رفتنی می رود و مرده فراموش شود
زنده آنست که در خاطره ها می ماند

این همسفران،پشت به مقصود،روانند
شاید که بمانم،قدمی پیش تر افتم!

سیر گلشن کردی و گل،غنچه شد بار دگر
بس که از شرم جمالت،دست پیش رو گرفت

ما ز آغاز و ز انجام جهان ، بی خبریم
اول و آخر این کهنه کتاب،افتاده است

باشد نشان پختگی،افتادگی،کلیم
آن میوه نارسست که بر دار مانده است

باطنش،همچو پشت آینه بود
ظاهر هر که صافتر دیدم

بعد عمری که به خواب منِ بیدل آمد
گریه آبی به رخم ریخت که بیدار شدم

تا ز دل آهی کشیدم ،جمله دلها در گرفت
باد بود،از آتش یک خانه ،چندین خانه سوخت

روشندلان،فریفته ی رنگ و بو ،نیند
آئینه،دل به هیچ جمالی نبسته است

یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست
هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست

مجنون به ریگ بادیه غم های خود شمرد

یاد زمانه ای که غم دل حساب داشت

آرزو در طبع پیران از جوانان است بیش
در خزان هر برگ چندین رنگ پیدا می کند

دامی است که باید بکشاند به گناهم
سیبی که تو انداخته باشی سرِ راهم

برای تنگدستان سال نو یعنی غمی دیگر
از عیدی که پدر شرمنده باشد سخت بیزارم

آنکه یک عمر به شوق تو، در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست:)!

دوستی هر که ترا روشن است

چون دلت انکار کند دشمن است

با هرکه توانسته کنار آمده دنیا
با اهل هنر؟ آری! با اهل نظر ؟ نه!

زعیب خویش هنر نیست چشم پوشیدن

که پرده پوشی عیب کسان هنر باشد

با اهل وفا و هنر افزون شود و کم
مهر تو و بی‌مهری گردون نه و هرگز

گفتی: بگوی عاشق و بیمار کیستی
من عاشق توام تو بگو یار کیستی؟

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند
به دریا رفته می داند مصیبت های توفان را

سنگ را در ناله می آرد وداع دوستان
بیستون فریادها در ماتم فرهاد کرد

نه چاره ای که دل از دوستی اش برگیرم
نه حیله ای که توانمش باز راه آورد

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا
در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا