شعرزیبا

بی تو جهان گلهای رنگینی ندارد
خوشحالی پروانه تضمینی ندارد

هر روز، روی دورِ تکرار است دنیا
این زندگی بالا و پایینی ندارد

آن سوغم دریاواین سو زخم صخره ست
درد بزرگ موج، تسکینی ندارد

وقتی اتاق کوچک من خالی از توست
دیگر در و دیوار، تزئینی ندارد

بی تو...

ودر یک دگردیسی
مثل واژه های رسیده ،
از لبانم می افتی بر لختگی حجم.
مریم گمار ۱۴۰۰

بگو در کدام سطح بایستم !
در مُعاشرت کدام رگ
که نور بپاشد بر اضطراب صورتم
و ذائقه پر شود
از طعم ژرف ترین بوسه،
مریم گمار ۱۴۰۰

باغ
بی هیچ ترسی
باد رابه آغوش کشید
به پشت گرمی ریشه هایش.
رضا حدادیان
۱۴۰۲/۲/۲۹

لب پنجره ی باد
گلدانی هستم شکسته
امّاهستم.
رضاحدادیان
۱۴۰۲/۲/۲۶

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن
-این شمع،امشب تا سحر روشن نمی ماند

رضا حدادیان

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده ،بی تردید
ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند
رضا حدادیان

چشم زلیخا تشنه ی دیدن نمی ماند
یعقوب ، مستِ بویِ پیراهن نمی ماند

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده ،بی تردید
ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن
-این شمع،امشب تا سحر روشن نمی ماند

خنجر اگر در آستینِ دوستان باشد
دور...

یک تقویم کسالت آور دارد
صدپرسش بی جواب،در سر دارد

انگشت به لب،کنار میز شطرنج
مانده ست کدام مهره را بردارد
رضاحدادیان

برگ زردی بودم
برسنگفرش غروب
باد دستم راگرفت.
رضاحدادیان

دوبرگ بودیم بر یک شاخه
تو با باد رفتی
من افتادم.
رضا حدادیان

درخت شدم
تا پرنده های دلتنگ
سربرشانه ام بگذارند.
رضاحدادیان

ای سماجت صبح!
که پرندگان از لای چروک لبخندت می پرند
به سمت زیبایی.
واژه از تنت بیرون بکش!
وارونه، وارونه
و در ناگزیر ارتفاع جای بده
که بی تو جمله ای صامتم.
مریم گمار

چند ضلعیست؟
غروربلندت
که رسیده به نور،
به بلندترین شاخه
که از تجسم دست هات یاس می ریزد.
مریم گمار

چند ضلعیست؟
غروربلندت
که رسیده به نور،
به بلندترین شاخه
که از تجسم دست هات یاس می ریزد.

ای سماجت صبح!
که پرندگان از لای چروک لبخندت می پرند
به سمت زیبایی.
واژه از تنت بیرون بکش!
وارونه، وارونه
و در ناگزیر ارتفاع جای بده
که بی تو جمله ای...

کسی که آینه دار سپیده بود،چقدر-
-از آفتاب ،گریزان شده ست بعد از تو
رضا حدادیان

هزار پنجره ی پُر غبارم وانگار-
-زمانِ قحطی باران شده ست بعداز تو
رضا حدادیان

درخت بی سرو سامان شده ست بعداز تو
پرنده سر به گریبان شده ست بعد از تو
رضا حدادیان

تاب می خورم بر سکوت اندیشه
که از عصیان سطرها
بر لایه ها ی پاییز زرد می شود
 
ای اشتیاق پریدن، در ژرف ترین گذر گاه.
برم گردان!
به بند ناف بریده
به تعادل آفتاب
به لبخندی تازه
تا شکل دیگر بگیرد اقامه باد
و برسد به شریان دقیقه ها...

تاب می خورم بر سکوت اندیشه
که از عصیان سطرها
بر لایه ها ی پاییز زرد می شود
 
ای اشتیاق پریدن، در ژرف ترین گذر گاه.
برم گردان!
به بند ناف بریده
به تعادل آفتاب
به لبخندی تازه
مریم گمار

جا مانده است در دلِ من ردّ پای تو
این است ماجرای من وماجرای تو

باید بَدَل  شوم به قناری دراین جهان
وقتی پُراست حنجره ام از صدای تو

یاشاخه شاخه جنگلِ آتش شوم ویا
آشفته مثل دود شوم در فضای تو

ای آنکه  چادر از سرت افتاد بی هوا!...

ای آنکه  چادر از سرت افتاد بی هوا!
آخرچگونه می رود از سر هوای تو؟
رضا حدادیان

عُبور، آخرِ سر اِتفاق می افتد
به هر بهانه سفر اِتفاق می افتد

درخت باش و بمان روی ریشه های خودت!
قبول کن که ثَمر اتفاق می افتد!

کنار پنجره ی شب نشسته ای بی تاب
صبور باش !سحر اتفاق می افتد

تُویی که زندگیَت  مثل قهوه ی قَجریست !...

تا زن حواسش را گم نکند
لای شب بوها و سر نخورد
بر صدسال تنهایی مریم

از گلوی این سطرها
مجال آفتاب چکیده می شود
بر هفت پنجره
برنصف النهار موهاش
مریم گمار