شعر ملل

چه چیزی در جهان از قطار ایستاده در باران غم انگیزتر است ؟

هندوانه به چه میخندد وقتی به قتل رسیده است ؟

در جنگلی زردْفام دو راه از هم جدا می شدند
و افسوس که نمی توانستم هر دو را بپویم؛
چرا که فقط یک رهگذر بودم
ایستادم …
و تا آن جا که می توانستم به یکی خیره شدم،
تا جایی که در میان بوته ها گم شد…
پس بی طرفانه...

به ساعت نیمی از شب گذشته است
مردی وارد خیابان شد
آمد
ایستاد
کلیدش را به در خانه انداخت
چراغ طبقه ای روشن است
خدایا شکر
هنوز انسانی در انتظار انسانی نشسته است

مردی زیر درخت صنوبر
دراز کشیده و به خواب رفته است
همسرش می آمد
بیمار و نزار گونه
مرد برخواست
بافه ای هیزم زیر بغل زد
فرزندش را در آغوش کشید و همسرش را بوسید
و به سمت خانه پیش رفتن
هیچ کس به او نخواهد گفت که چقدر زیباست...

داعیه دار غیب خوانی نیستم محبوبم!
اما دنیا تمام می شود بی تردید
آن گاه که زنانگی تمام شود...

چسواو میوش:

ای که به آدمی ساده زده ای آسیب،
ایمن مباش! زیرا شاعری می سپارد به یاد.

دوست داشتن جنگ است،
اگر دو تن یک دیگر را در آغوش کشند
جهان دگرگون می شود،
هوس ها گوشت می گیرند،
اندیشه ها گوشت می گیرند،
بر شانه های اسیران بال ها جوانه می زنند،
جهان، واقعی و محسوس می شود،
شراب باز شراب می شود،
نان بوی اش...

برای نوشتن تاریخم
اشک می خواهم
نه جوهر...

براى رفتن
نه خداحافظى می خواستم
نه راه و نه چمدان؛
در سرم، درى باز بود
که بستم و رفتم.

باد برف را آب می کند

عشق نیز دلم را

برف به سیل تبدیل می شود

دلم نیز به آفتاب

حس هفتم

بمن می گوید:

«آتش»

خشم بزرگ

خداونداست

معلم جغرافیا هرچه که می خواهد ؛
بگذار بگوید

کره خاکی تنها دو دریا دارد و بس
آن هم دو چشمان تو...

ترسیده ای ؟
از که ؟
از جهان ؟
من جهانت
از گرسنگی ؟
من گندمت
از بیابان ؟
من بارانت
از زمان ؟
من کودکیت
از سرنوشت ؟
من هم از سرنوشت ترسیده ام

بێزارم لێرە، بێزارم
شار بازاڕێکی ترسناکە
ڕیکلامی فەنتازیای ڕەش دەکرێ،
تراژیدیایە کراسی زەوی
خۆر خەریکە یەخەی ئاسمان ئەدڕێ
...
بێزارم لێرە، بێزارم
دەستم بگرە، بابڕۆینەوە لادێکەمان
لەوێ دڵی بەردەکان نەرمە
ئاوی کانییەکان جێت ناهێڵن
دەڕۆن و دەگەڕێنەوە لامان
...
بابڕۆینەوە بۆ لادێ
پێم مەڵێ:
کە لە قەلەڕەشە دزەکان دەترسێم
خاترجەمبە،...

[نیشتیمان ڕەشپۆشە، بۆیە ڕەشبینم]

ببورە ئاڵاکەم،
چوار ڕەنگی ڕەنگاڵای...
وەلێ لەژێرتا، هەر ڕەشم بینیوە
...
ببورە نیشتیمان
دەست پێنوس ناگرێ بۆستایشت،
لەژێر هەرئاسمانێک هەر پارچە زەویەک
تەنها خەمم چنیوە.
...
چیت بۆ بنوسم نیشتیمان؟
چۆن قەدماغەی برینت هەڵدەمەوە؟
لەشوێنێک ڕۆڵەی خۆتە گەزەت لێ دەگرێ
لەلەیەک دوژمنەو خستوتیە هەزار کەمینەوە.
......

إذا لم تأت
لمن جمالی؟
وشاحی الحریری لذلک
والشعر الذی أرفعته کل هذه السنوات؟



اگر تو نیایی
زیبایی ام برای که باشد؟
شالِ ابریشمی ام برای که
و گیسوانم که این همه سال پروردم شان؟



-هنوزم همونی…

زیباترین بهانه ی زنی تنهاست
این پرنده سردش است
در هوای آغوش گرم تو.
...
سرما و سردی این دی ماه را
هرکس به اندازه و میزانی می داند
و یادشان می رود تو هستی،
من نباشم،
همیشه دنیا سرد است
و بیشتر میل به گرمای بودنت دارم در دلم....

هیچ قصد و نیتی ندارم
برای دوباره عاشق شدن
اما اگر دوباره تو را ببینم
بیشتر از حد و حدود جنون
دوستت خواهم داشت و برایت جان خواهم داد.
...
نمی خواهم دیگر بنویسم
هرچه هم نوشتم، اهمیتی به آن ندادی!
اما نمی توانم در هوای تو زندگی نکنم
هیچ...

خوب می توانم
همه ی کلمات لغتنامە ها را بدزدم و پنهان کنم
اما هرگز نمی توانم، جز این سرزمینی که در آن هستم
سرزمین دیگری را موطن خود کنم.



شعر: بروسک صلاح
ترجمه: زانا کوردستانی

میان ازدحام و شلوغی مردمان، قدم می زنم،
اسمت را که می شنوم،
با احترام، دقایقی توقف می کنم.




شعر: بروسک صلاح
ترجمه: زانا کوردستانی

دلم گرفتە،
همچون عروسکی شیشە ای!
که می خواهد گریه کند اما
لبخندی بر لب دارد.




شعر: بروسک صلاح
ترجمه:زانا کوردستانی

[پدر جان!]

پدر جان!
عید در راه است
نرم نرمک می آید
مردم در پی تهیه ی مایحتاج های خود هستند
دل من هم تنها، دیدارت را احتیاج دارد
و دست به دعا شده و هزار و یک دعا برای دیدنت کرده است.
...
پدر جان!
کمی به عید مانده...

جلوی خیالات مرا نگیر
بگذار که همچنان غرق اندیشه های خودم باشم
کودک بازیگوش روحم
به خیالاتش دل خوش است.
...
فکر می کنم که در آغوشت هستم
دستت را در دستانم گرفتم
دلم هم مانند کودکی
در خوابی آرام فرو رفته است.
...
می دانم افراد زیادی هستند که...