متن عاشقانه غم انگیز

مرا دیوانه میدانست...

نمیدانست نگاهش کرده دیوانه دلم را...

آغوشِ تو


سرکوبِ هیاهویِ جهان است...

بگو چه مرگته که دوباره میخونی
دوباره بی فایدس خودت که میدونی
بگو چه مرگته که بازم پر از حرفی
سراپا آتیشی تو این شب برفی
هنوز منتظری بیاد و یار تو شه
بهار تو مرده دلت چقدر خوشه
پرنده ای اما اسیر کوچ خودت
همیشه هم میرسی به هیچ...

هیچ بار سنگینی ،به حمل دلی که از درد سنگین شده سخت نیست،،
به دوش کشیدن دل پر درد سخت است..

یارب چه محالیست این اندوه شیرین جوانه زده درمن

میهن، چشای نازته
اون مقتلِ دلبازته
بازم رجز واسم بخون
میهن، صدای نازته

ساعت دیواری، ساعت دیواری
من عزیزم رفته تو چرا بیداری
من نمیخواستم بره این کلافم کرده
زندگیمو میدم که فقط برگرده...

شاید غما بزرگ نیست، دل ما کوچیکه...!

من به پایان نبود تـــــو...

در این قصه شکایت دارم...