متن غزل

«در سرم نیست بجز وصل تو سودای دگر»
غیر ازین حیف بُوَد از تو تمنای دگر

عمر بگذشت و دگر مهلت دیدار نماند
فرصتی نیست ، مده وعده ی فردای دگر

ز جفا شانه مزن بر مشکن زلف که دل
جز سر زلف تو مسکن نکند جای دگر

صنما جز...

از بس که شانه کرده دلم گیسوی تورا
من باز کردن گره ها را بلد شدم.
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

بی شک هزار آینه در من شکسته شد
تا تکّه تکّه منظره ها را بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

پُرشد اگر چه شعرِ من از لکنتِ خزان
امّا بهارِ حنجره هارا بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

افتاد سنگِ چشم تو در ذهنِ برکه ام
تا حلقه حلقه ، دایره ها را بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

از من عبور کرد خیابان، غزل غزل
تا التهابِ پنجره ها را بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

با تو مرور خاطره ها را بلد شدم
راه شکست دلهره هارا بلد شدم
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

بیست و یکم مارس، روزی به نامِ شعر
جشنِ واژگانِ ناب و لحنِ دلنشینِ شاعر

از حماسه تا غزل، از قصیده تا ترانه
هر کلامی، نغمه ی روحِ بلندِ شاعر

با قلمِ جادویی، نقشِ هستی می زند
خلقِ دنیایِ نو، در خیالِ روشنِ شاعر

عشق و امید و ایمان، در...

شاعر شدم که تو را بسرایمت
ای بانی غزل های عاشقی من سلام

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

زمان گذشته ولی من هنوز بیدارم
شبیه ساعت شماطه دار بر دارم
شبیه ابر کبودی که هق هق اش را خورد
پر از گلایه و بغضم سکوت می بارم
برای اینکه بگویم تمام حرفم را
من از نگاه تو یک زل زدن طلبکارم
و باز صبر همان اختیار اجباری
بریده...

اگر چه باغِ تو غرقِ اَنار خواهد شد
ولی به خونِ جگر اتفاق می افتد.
رضاحدادیان

به محض تَر شدن چشم اَبر، بی تردید
به گوش خاک، خبر اتّفاق می افتد
رضاحدادیان

تویی که لبریز از شب شده ست  تقویمت
صبور باش! سحر اتّفاق می افتد
رضاحدادیان

درخت باش و بمان روی ریشه های خودت!
قبول کن که ثمر اتّفاق می افتد!
رضاحدادیان

دوباره دریا دریا شکفتنِ آتش
به زیرِ خاکستر، اتّفاق می افتد

عبور، اخرِ سر اتّفاق می افتد
به هر بهانه ، سفر اتّفاق می افتد
رضاحدادیان

تنها اَنار شاخه ی  افسوس بودم
خون جگر خوردم ،ولی لب وا نکردم.
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

لب تشنه ماندم،قطره ای هرگز گدایی
از اَبرهای نانجیب امّا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

در من هزاران جنگل خورشید روئید
زیر درخت سایه ها ماءوا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

وقتی که دیدم محرمی دور وبرم نیست
با هیچ کس جز آینه نجوا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

با پای دل دور جهان را گشتم، امّا
چیزی به جز یک مُشت غم، پیدا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

مانند گیسویی به دست باد، هرگز
نقشی به جز آشفتگی ایفا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

آتش گرفتم بی تو و پروا نکردم
پروانگی کردم ولی پَر وا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

تا پاک کنی از همه دنیا اثرم را

باید که بچینی همه بال و پرم را

بر جام دلم خون جگر ریخته ای باز

از کون ومکان هم تو نگیری خبرم را

باید دل آشفته ی من را توببینی

این حال عجیب وغم عشق دگرم را

لبریز شده قلب من...