متن غزل

آیینه دارِ اتّفاق شمعدانی هاست
پروانگی می روید از تقویم هر سالش
رضاحدادیان

هوش از سر من می بَرَد اسب سپید شعر
وقتی که می افتد به دست بادها، یالش
رضاحدادیان

هرکس که لیلایی ندارد، وای بر حالش
چشمان او بیدار، اما خفته اقبالش
رضاحدادیان

بر ریل های پیر برایم غزل بخوان
سرتاسر مسیر برایم غزل بخوان

بگذار سر به شانه ی تنهاییم عزیز
ای ماه سر به زیر...برایم غزل بخوان

مانند ابر دور تن کوه من بپیچ
بانوی تن حریر برایم غزل بخوان

من یک قطار دربه درِ بی مسافرم
در کوه و در...

اگر چه دریا دریا گریستم، اما
شده ست تشنگی شوره زار، حاصل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

به غیر از آینه هرگز ، قبول باید کرد
نبود همنفسی در جهان ، مقابل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

هزار کوه یخی قد کشید در شعرم
نداشت معجزه ای، آفتابِ مایل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

اگر چه منتظر زخم واپسین بودم
نماند بر سر عهدی که بست، قاتل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

به شکوه لب نگشودم تمام عمر، فقط
شبیه بغضی در پرده ماند مشکل من
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۱/۱۰

شکسته کشتی ام اما ، نمانده ساحل من
هجوم لشکر موج است و سعی باطل من
رضاحدادیان
۱۴۰۲/۱۱/۱۰

.
گفتم دلم عشق تو را هر شب تمنا میکند
خندیدی و بی اعتنا گفتی که بیجا میکند
گفتم که امشب چشم تو خون بر دل ما کرده است
گفتی که از این بدترش را صبحِ فردا میکند
گفتم چرا چشمت کشیده خط قرمز دور من
گفتی که دارد با...

از تشنگی لبریزم و در این حوالی
اَبری به قَدرِ قطره ای اهلِ کرم  نیست.
رضاحدادیان

تنگ غروب است و کسی در جاده انگار
جز سایه ی پشت سرم ،ثابت قدم نیست
رضاحدادیان

دلخسته کاج پُرکلاغِ باغم و هیچ
بر شاخه های من به غیراز بار غم نیست
رضاحدادیان

حَبس اَبد دنیا برای من بُریده ست
زیرا به چشم عقل، جرم عشق کم نیست
رضاحدادیان

شعر تَرم  چیزی به جز اشک قلم نیست
جز دست خطِ ناله های زیر و بَم نیست
رضاحدادیان

ای آنکه چشمان قشنگت رنگ دریاست
هم ساحل آرامش و هم دشت رویاست



مغرور زیبایم  غزل جان گیرد از تو
جانا. غزال چشم تو. روح غزلهاست



پیشم بمان و با دل من عاشقی کن
چون بی تو دل افسرده و غمگین وتنهاست



با من بمان و عشق را نجوا کن...

حس میکنم تا سنگ می روید در این دنیا
آیینه ای چشم انتظار من نمی ماند. 
رضاحدادیان

در آستین دوستان، خنجر اگر باشد
دور وبرم چیزی به جز دشمن نمی ماند
رضاحدادیان

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن-
-شمعِ نگاهم تا سحر  روشن نمی ماند
رضاحدادیان

وقتی نخِ امیّد تو پوسیده، بی تردید-
-ذوقی به قدر یک سر سوزن نمی ماند
رضاحدادیان

چشم زلیخا تشنه ی دیدن نمی می ماند
یعقوب، مستِ بوی پیراهن نمی ماند
رضاحدادیان

از عشق مى نویسم باذوق شاعرانه
با شور یک غزل یا غوغای یک ترانه

از بغضهاى تلخ و از اشکهاى خاموش
از کوچه هاى باران در خلوت شبانه

یا از تبى که امشب بر جان من نشسته
با آتشى که هر دم از دل کشد زبانه

در باغ خاطراتم فصل...

تمام نقطه های دل،
قلمرو دلت شده؛

تو پادشاه دل شدی،
به یک نگاه مهربان!

زهرا حکیمی بافقی،
بیتی از یک غزل.