این بغض نجابت به دل انگار ندارد اسبی ست سراسیمه که افسار ندارد از نالهٔ من بود که دیوار فرو ریخت چون طاقت سیلاب غم اینبار ندارد سربازم و تنها شده در حملهٔ دشمن بی عشق تو دلشورهٔ رگبار ندارد ویرانه ترین خانهٔ این شهر خرابم تخریب تو را لشکر...
دلخوشی یعنی همین یعنی میان غصه ها یک نفر باشد که با یک بوسه درمانت کند
با دلی سرگشته گاهی، یاد یاران می کنم حس و حالم را درون سینه پنهان می کنم اولین دیدارمان هر جا که باشد هر زمان با زبان شعر خود آن لحظه طوفان می کنم دعوتم کردی به آغوشت، و من این لطف را گر که باشد ساعتی از عمر جبران...
صبحی که تو باشی و غزل باشد و آغوش یک صبح پر از خاطره و نیک سرشت است گویی که در آغوش خودت معجزه داری آغوش تو چون تکه ای از باغ بهشت است
«ابر بی باران» چندیست که از چهره ی خندان خبری نیست ابری شده دلها و ز باران خبری نیست حالا که درختان همه سبزند و زمین سبز صد حیف که از فصل بهاران خبری نیست دلها همه پژمرده شد از سختی ایّام در سینه ی پُر درد ز درمان خبری...
نشستن در کنارت زیر باران تر شدن دارد چقدر این عشق در ما وسعت باور شدن دارد غزل از چشم هایت ناگهان سرچشمه می گیرد ولی در دست هایت حس و حالِ سر شدن دارد به حدی دلبری را خوب می دانی که حتا گل به زیر کفش هایت حسرت...
بیا بتاب به من عشق جان من که بی تو تیره شده آسمان من بیا که ناز مرا کس نمی خرد که بسته است درِ این دکان من نگذار در غیبت ات فرو ریزد میان هر شب من بامیان من ندیده ای در عرض نبودنت چقدر طول کشیده زمان من...
غم دل را نه شب تار فرو می ریزد نه پشیمانی هر بار فرو می ریزد بندبند دلم از حس قشنگی پر شد که هر آن پرده ز اسرار فرو می ریزد بغض غمگین نگاهم چه غریبانه و تلخ در همان لحظه ی اقرار فرو می ریزد هرچه دیوار...
شب به خواب من نیاچون غرق باران می شوی چشم من دریاست با موجش پریشان می شوی خلوتی دارم پر از احساس سوسن در نسیم در دلم جمعیت و از من هراسان می شوی گل برایم می فرستی از تو دوری می کنم گفته بودی چون پری از من تو...
آن شب تمام وسعت تبریز شعر شد چشم تو شعر... هستی من نیز شعر شد عطر دلت رسید و دلم را فرا گرفت گلهای سرخِ روی دل میز ، شعرشد پاییز گفت : عشق حرام است!!... خنده مان؛ در پیش چشم لشکر پاییز ، شعر شد! من عاشق صدای تو...
دامن چین کتان ات وطن من شده است تن تو جامعه ی زیستن من شده است آن قدر ربط ندارد به محبت ؛ آغوش که دو دست ات یقه پیرهن من شده است چه بگویم چه بگویم که خودات میبینی لب ات است این که زبان در دهن من شده...
بهار ساکت می شود وقتی سرچشمه عشق را در دستهای دو تن می بیند بهار دیگر غزل نمی خواند وقتی از لبان عاشق و معشوق غزل می شنود رعناابراهیمی فرد(رعناابرا)
شیرینی لبان تو ، فرهادی آورد دلخواهی آن قدر که غمت ،شادی آورد جز عشق ِ دلنشین تو، کآرام جان ماست، دامی ندیده ایم که آزادی آورد دل را خراب کرد و به گنج هنر رسید عشق خرابکار تو آبادی آورد مقبول باد ، عذر کمند افکنان عشق چشم غزال...
بانگاهم بوسه میخواهم خدایا میشود؟ روز و شب فکرم دراین است که ایا میشود؟ میشود روزی برای خستگی های دلت سمت دنیاپانذاری روی دلها میشود؟ حرف من را نه؛صدای لحظه هایم را بفهم لعنتی هرلحظه با عشق تو رسوا میشوم شاعران هم بر سر موضوع تو جنگیده اند برسریک گوشه...
غزل در سینه ام آتش به پا کردی و رفتی با سوزِ غم ها آشنا کردی و رفتی با آن که تو غیر از وفا از من ندیدی ای سنگدل آخر جفا کردی و رفتی زیباترین راه است راهِ عشق ،امّا برگشتی از راه و خطا کردی و رفتی دیدی؟...
بی خودی... چشم های لیلی ات هم قصه ی لیلی نبود میلشان نسبت به من جز میل بی میلی نبود من زیادی محو در رؤیای چشمانت شدم ورنه تا مرز حقیقت فاصله خیلی نبود خانه ی دل پایه هایش سست بود و غرق شد ورنه سیل چشم هایت آن چنان...
نکند جان مرا از سر عادت ببری یا مرا تا سر بازار حسادت ببری دوست دارم که تورا وصف کنم پیش همه ترس دارم که دل از جمع و جماعت ببری مو پریشان نکن ای جاذبه ی ماه منیر بیم آن است که از جامعه طاقت ببری بوسه های شکرینت...
زمین خلاصه ای از چشم آسمانی توست غزل برآمده از بازی زبانی توست نه اندونزی و ژاپن، نه بم، نه هائیتی تکان دهنده ترین صحنه، شعرخوانی توست کمی نخند، کمی دور شو، کمی بد باش که هرچه می کشم از دست مهربانی توست هرآنچه را بفروشم نمی رسد وسعم به...
رفته ای تا قلب من درگیر ویرانی شود قصه ی حال خرابم بی تو طولانی شود دست هایت را به دستانم نمی بخشی شبی قصد کردی چشم من یک عمر بارانی شود در نبود تو اسیر ظلمت تنهایی ام خانه ی خاموش قلبم کاش نورانی شود سوز و سرمای غمت...
سیگار و قهوه و غزل و چشم های تو آهسته می رسم به خودم پابه پای تو از اقتصاد و سود و زیان حرف می زنی می لرزم از تب نوسان صدای تو من چشم و گوش بسته ام و می پرستمت انکار می کنم همه، حتی خدای تو صدها...
من آشنای کویرم ، تو اهلِ بارانی چه کرده ام که مرا از خودت نمی دانی مرا نگاه؛ که چشم از تو برنمی دارم تو را نگاه؛ که از دیدنم گریزانی من از غمِ تو غزل می سرایم و آن را تو عاشقانه به گوشِ رقیب می خوانی هزار باغ...
چقدر با تو دلم عاشقانه می گوید غزل غزل همه عمری ترانه می گوید چقدر اسم شما بر لبم شده ست عجین میان جمع ، تورا بی بهانه می گوید دلم ، اتاق پر از عکس ها و خاطره ها نویدِ عطرِ تو را هر نشانه می گوید شده ست...
جهان ، پر از آوار واژه هاست و من ، صدا روى لحظه هایم مى ماسد مثل وقتى که دارم غزل نمى گویم جلال پراذران سفیر اهدای عضو
دلم گرفته از این روزگار بحرانی دلم گرفته خدایا نگو نمی دانی زمین که ارثیه ی اشتباه آدم بود دوباره پر شده از نقشه های شیطانی چقدر مانده که دنیا به آخرش برسد برای دلهره ی ما کجاست پایانی صدای همهمه ی باد هرزه می پیچد درون کوچه ی آباد...
