متن لیلا قهرمانی آرمینا

تلاش کنیم چیزی به روح هم اضافه کنیم
کندن تیکه های روح همدیگرو که همه بلدن...

مسافری بودم در دیار غربت
در سرمای استخوان سوزی، درست وسط بهار
خود را در دلشوره ی ناشی از اندوهِ پیله کرده در سلول هایم یافتم
تکیه بر دیوارهای مژگانش
در دیار غربت
در دیار چشم های غریبه اش
که روزگاری آشناترین و گرم ترین بود.

و قسم به حزن واژه ها
و التهاب اشک
که گاهی لبریز از سخنیم و توان لب گشودن نیست.

من در منظومه ی عشق
سیاره ی احساسی هستم
که تا قیامت
به دور دوست داشتنت می گردم...

بغل پدیده ی عجیبی است...
این که در آغوش یک انسان دیگر
تمام سلول هایت آرام و قرار بگیرند
عجیب است.
در میان دست های یک انسان فارغ از زمان و مکان شوی و در آسمان سرزمین آرامش پرواز کنی ،
در تپش های قلب یک موجود دیگر
گم شوی...

نفس های گرمت
در شب های تاریکم
همچون مسیح است
بر پیکر رو به انجمادم

دستانت بر پیکرم
همچون آتش بر تن بی جان
کاغذ است
گر می گیرم و می سوزم ...

موهایم را برای تو بلند کرده ام،
آن ها دستان تو را طلب می کنند
که با مهر ببافی و عشق بگذاری بین
تار به تار آن ها...

خواستنت در گفتگوهایم باتو هویدا نمی شود ، خواستنت از پیکر کلمات
بر می خیزد به سمتت می آید
و لبانت را گرفتار می کند میان
لب هایش، درست همینقدر گرم و
سوزان و پر تب و تاب...

مغز من جولانگاه خاطرات توست؛
درمن هر شب تویی کشته می شود...

خیره می شوم
به اتاق ته راهرو
بغض کمین کرده گلویم را می چسبد...
آن اتاق بایگانی خاطرات ماست
عطرت
پیراهن چهارخانه مردانه ات
و حتی موهایت که جا مانده روی شانه
من آن ها را تا ابد نگه خواهم داشت ،
آن ها نماد عشقند...

من با چشمهایت جوانه زدم
روییدم و شکفتم،
بذر عشق در اعماق قلبم
شروع به تکامل کرد
وسبز شدم ...
همچون دانه ای که سر از خاک
در آورد.
مسیرعشق ، مسیر سبز شدن است...

نفس های گرمت
در شب های تاریکم
همچون مسیح است
بر پیکر رو به انجمادم

شب است و هرم نفس هایت
سرزمین تنم را به آتش می کشد

لب هایت
شروع حادثه ی عشق بود
و این شیرین ترین حادثه تاریخ
خواهد بود...

چه کنیم دیگر جز انتظار...
این انتظار لعنتی آدم هارا پیر می کند،
این را امروز فهمیدم
وقتی مقابل آیینه اتاقم ایستادم ،
چند تار موی سفید میان لشگری
از موهای مواجم دیده می شد...

بیا عزیزم
بیا بدنامی پاییز را اصلاح کنیم
بگذار وصال ما شود
سربلندی پاییز...

صبح را با توآغاز کنم،
و چای بنوشم با تکه های
عسل لب هایت...

لب هایت
و تب تند نشسته در چشمانت
و عشق که منتظر است
مبارزه را آغاز کنی
در صحنه تنم
تا قدرت نمایی کند...

کسی باشد
که عرض شانه های پهن
مردانه اش ناخداگاه شود ارامش و
قرار دل بیقرارمان
کسی که وقتی به چشمانش خیره
می شوی
دلت قرص شود برای تمام نا آرامی های
پیش روی زندگی...

غبار جدایی گرفته است
این عشق را
بیا دستانم را بگیر
باید عشق تکانی کنیم...

مرگ برای من چندان سخت نیست
اگر با نبودنت مقایسه کنم
به مراتب نبودنت سخت تر
وحشت ناک تر است
ترجیح می دهم نفس نباشد
ولی
تو باشی...

وقتی که تو نباشی
این شب ها زیادی شب است
ستاره ها از غم رنگ می بازند
ماه با ناامیدی بارو بندیل می بندد
تا برود از آسمان شب...
بدون تو حتی تیرگی شب هایم
مهجورند برای بودنشان...

مرا تا ابد در زندان تنت حبس کن
و راه گریزم را ببند
که این تن زندان دلخواه من است...