متن کتاب نوای احساس

در گروهِ عاشقی، نامِ تو را، اد کرده ام؛
هر کسی، غیر از تو را، از راسِ آن، رد کرده ام!

پرتپش، رویت، تمرکز کرده قلبِ عاشقم؛
گو که جز تو، با دگر، اعضای دل، بد کرده ام!

اسمِ تو، سرفصلِ واژه، واژه ی شعر دل است؛
مطلعِ شعرِ گروه این نااامِ پُر مَد کرده ام!

با تو اعضای گروهم، می شود، کامل فقط؛
با رباتِ دل، ورودِ غیرِ تو، سد کرده ام!

تو، توانِ دل شدی، در جذرِ قلبِ عاشقم؛
در ریاضیِ دلم، مهرت، مشدّد کرده ام!

جزر و مدّ شورِ دریای عطش، پیوسته تو؛
سوی خود، همواره دریای تو را، مد کرده ام.

اوج می گیرد، مدام امواجِ دل، با یادِ تو؛
مهرِ تو، جاری به سینه، بیش، از حد کرده ام؛

با تو خوبِ خوب، می گردد، تمامِ حسّ جان؛
بودنت، در سینه ام را، عشقِ سرمد کرده ام

بی توجّه، گشته ای؛ باز این دلم، می تپد و/
جز تو بحرِ باورم را، شورش آموزی نیست/

بی تو در شهرِ دلم، مهرِ جهان سوزی نیست/
عشق هم، بی تو؛ گلم! «آشِ دهان سوزی نیست»/

زهرا حکیمی بافقی
کتاب نوای احساس

بی ترحّم شد دلت، نسبت به دنیای دلم/
در سرای سینه ات، احساسِ دلسوزی نیست/

بی مروّت! کاسه ی خون شد دلم، از دستت/
جز همین خونِ جگر خوردن، مرا روزی، نیست/

زهرا حکیمی بافقی
کتاب نوای احساس

بی تو در شبهای من ماهِ دل افروزی نیست/
بی حضورِ تو، مرا مهرِ جهانسوزی نیست/

بی وجودِ خیزشِ امواجِ بی تابِ عطش/
وجد و حالی در دلِ دیروز و امروزی نیست/

زهرا حکیمی بافقی
کتاب نوای احساس

همواره در نامردیِ دنیای بی احساس،
زن بودم و، زن هستم و، زن نیز خواهم ماند!
زهرا حکیمی بافقی، مقطع غزل ۱۲۶، کتاب نوای احساس.

هرگز نمی دانستم عشقش، عاقبت/
می سوزد احساسِ مرا سر تا به پا/

زهرا حکیمی بافقی
(بیتی از غزل ۱۱، کتاب نوای احساس)

قلبش مثالِ سنگ بود و، من دلم/
نازکتر از یک شیشه و، در غم رها/

هرگز نمی دانستم او خواهد شکست/
قلبِ مرا در سنگلاخِ صخره ها/

زهرا حکیمی بافقی
(برشی از غزل ۱۱، کتاب نوای احساس)

آیینه ی دل را سپردم دستِ یار/
گفتم که حتما می دهد، آن را جلا/

دردا نبود آنسان که می پنداشتم/
جوری دگر بوده، تمامِ ماجرا/

زهرا حکیمی بافقی
(برشی از غزل ۱۱، کتاب نوای احساس)

دیگر در این آشوبِ بی پایانِ جان/
قلبم نمی خواهد تبِ مهر و، وفا/

زیرا که از بس هجرِ یارم غم سرود/
با بغض، ناباور شدم من، مهر را/

زهرا حکیمی بافقی
(برشی از غزل ۱۱، کتاب نوای احساس)

✍ بستر آغوش:

بسترِ آغوشِ «تو»، چون خانه ی من می شود،
چشمِ قلبم، با صفای مِهر، روشن می شود!

آتشِ مِهرت، به جانم، چون زبانه، می کشد،
داغ تر، جامِ دلم، از هرچه گلخن می شود!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک غزل، کتاب نوای احساس
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*​​​​​​

بکش با...

روان شد نای جان، در فصلِ پاییز،
برای دیدنِ مهری، دل انگیز؛

ندید آن را؛ نوشتم روی هر برگ،
از احساسی که شد، با دل، گلاویز!

زهرا حکیمی بافقی،
برشی از یک غزل پاییزانه،
کتاب نوای احساس.
🍂🍁🍂

بستری کو تا دلم، احساسِ زیبایی کند،
هر دم از، حسّ ترِ آرامشِ سرریزِ مهر؟!

گر بهارِ بوسه ات، دل را شکوفا کرده بود،
غنچه ی قلبم نمی شد خشک در پاییزِ مهر!

زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک غزل، کتاب نوای احساس.

حسّ مردادِ عطش:

جوششِ موجِ تپش، تکرار شد
حسّ مردادِ عطش، تبدار شد

دخترِ احساسِ رویای دلم
از ازل، با مِهرِ تو، بیدار شد

من به دنیا آمدم؛ تا بشنوم
گرمیِ مهری که با دل، یار شد

هُرمِ سینه، آتشی شد پُرشرار
سوزشِ نبضِ دلم، بسیار شد

لحظه های گرمِ...

من به دنیا آمدم؛ تا بشنوم/
گرمیِ مهری که با دل، یار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

لحظه های گرمِ احساساتِ من/
داغ تر، از بوسه های یار شد/

در انارستانِ داغ بوسه ها/
سینه از سرخی، چنان گلنار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

وقتی از دل می نوشت این سرنوشت/
نقطه ی دل، خارج از پرگار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

آرزو بود آن چه از دل گفته ام/
حسّ غم، در سینه ام، انبار شد/
آرزو مانده، به قلبم؛ تا که دوست/
بشنود حرفِ دلی که: خوار شد/
زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

در قمارِ زندگانی شد خُمار/
چشمِ احساسی که در ره، تار شد...

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

آرزو مانده به قلبم تا که دوست/
بشنود حرفِ دلی که: خوار شد/

خارِ غم در پای قلبم می رود/
هرکجا پا می نهم پُرخار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

شده، محصورِ دستِ غم، فضای دشت های باز؛
هزارآوای احساسم، گرفتارِ هزاران باز!
از آن روزی، که «تو»، رفتی، از این خانه، به یک باره،
به رویم بسته شد شادی؛ ولی درهای غصّه، باز!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.
«باز»: آرایه ی جناس تام.

به گوشه، گوشه ی جانم، شکفته، بوته های بغض؛
درونِ دشتِ دل گشته ست، صدها غنچه ی غم، باز!
شُکوهِ شِکوه های دل، زدوده، کوهِ صبرم را؛
شکیبا می شود قلبم؛ اگر باشی کنارم باز!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.
«باز»: آرایه ی جناس تام.